ตึกเพียร์สัน
“อรบอกฉันว่าคุณตะวันวาดท้อง แล้วทำไมแกถึงไม่ไปง้อเขาเสียทีล่ะ มัวแต่ทำอะไรอยู่”
เสียงของมาร์คัสดังขึ้นพร้อมกับที่ประตูห้องทำงานของเดเมียนก็ถูกผลักเข้ามา ทำให้เจ้าของห้องมองผู้มาเยือนด้วยสายตาขุ่นขวาง
“ใครอัญเชิญแกมาหรือมาร์คัส” เดเมียนมองแขกไม่ได้รับเชิญด้วยสายตาไม่พึงปรารถนา ไอ้มาร์คัสมันมาเมื่อไหร่เขาปวดหัวทุกทีสิน่า!
“ไม่ต้องเชื้อเชิญฉันเห็นแกเป็นพี่ของอร เลยมาสมน้ำหน้า เอ้ย มาช่วย” มาร์คัสตอบพลางยิ้มกว้าง ได้ยินข่าวของเดเมียนจากอรนลินแล้วอดตื่นเต้นแทนอีกฝ่ายไม่ได้ แม้ใจจะนึกสมน้ำหน้าคนที่เคยเตือนแล้วไม่ฟังก็ตาม
“แต่ฉันไม่ได้ร้องขอความช่วยเหลือจากแก...กลับไปซะ” เดเมียนออกปากไล่...ใครกันที่คาบข่าวไปบอกอรนลินจนมันหลุดไปถึงหูไอ้มาร์คัสเนี่ย! เขา อุตว่าห์เก็บเรื่องตะวันวาดท้องเอาไว้แล้วเชียว...หรือว่าจะเป็นพ่อของเขากัน?
เดเมียนได้แต่นึกคาดเดาตัวการไปเรื่อยๆ
“แล้วแกคิดว
