“ตะวัน...ตะวัน เปิดประตูให้หน่อย เราต้องคุยกันนะตะวัน”
เดเมียนที่ยังพอมีสติรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง ทว่าเขาก็รู้สึกมึนด้วยฤทธิ์ของบรั่นดีที่ดื่มเข้าไปเช่นกัน ขณะนี้กำลังเคาะประตูห้องพักของหญิงสาวระรัว ไม่เกรงใจคนข้างห้องสักนิดในเวลาเช่นนี้
“...”
ตะวันวาดนิ่งเงียบ ไม่คิดจะเปิดประตูให้เขาเข้ามาแม้แต่น้อย หญิงสาวค่อยๆ ทรุดกายลงนั่งอยู่ตรงหน้าประตูนั้น สองมือยกขึ้นปิดหู ไม่อยากฟังเสียง อ้อนวอนใดๆ จากเขาทั้งสิ้น
“โธ่...เปิดประตูเถอะนะ ฉันอยากคุยกับเธอ” เดเมียนเคาะประตูปึงปัง พลางอ้อนวอนเสียงหวาน เป็นกริยาที่หากไม่เมา...เดเมียนคงไม่มีวันทำเสียงเช่นนี้ได้อย่างเด็ดขาด
และดูเหมือนว่ากริยาประหลาดเช่นนี้มันคงมีอานุภาพมากพอที่จะทำให้คนที่อยู่ในห้อง ตะโกนโต้ตอบเขาในที่สุดหลังจากที่หล่อนเงียบหายไปพักใหญ่
“มิสเตอร์เพียร์สัน...คุณกลับไปเถอะ เราเลิกกันแล้วอย่ายุ่งเกี่ยวกันอีกเลย”
หล่อนตะโกนบอกเขาด้วยอา
