สามวันต่อมา
“ตะวันขอโทษในทุกเรื่องที่ผ่านมานะแมทท์” หญิงสาวเอ่ยขึ้นขณะที่แมทท์ กอร์ดอนยิ่งฟัง แต่สายตาของเขากลับทอดมองผู้ชายที่กำลังนั่งเคียงข้างตะวันวาด แมทท์หลุบตามองต่ำแต่มันกลับทำให้เขารู้สึกปวดใจเสียยิ่งกว่ามองหน้าหล่อนเสียอีก
ภาพของมือเล็กที่สอดประสานกับมือใหญ่ทำให้แมทท์แทบจะถอนสายตาออกไปไม่ได้ ในอกรู้สึกเหมือนเข็มนับพันกำลังทิ่มแทงใจจนแทบไม่ได้ฟังในสิ่งที่หญิงสาวพูด
“เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม”
ตะวันวาดถาม ขณะจ้องมองแมทท์ด้วยสายตาอ้อนวอน เพราะอย่างน้อยในชีวิตต่างแดน ในยามเมื่อหล่อนลำบาก หล่อนก็ยังมีเพื่อนแสนดีอย่างแมทท์คอยช่วยเหลือ แม้ครั้งหนึ่งเขาจะทำผิดต่อหล่อนไปบ้าง แต่เมื่อมาคิดดูแล้วก็มิอาจตัดเขาออกจากความเป็นเพื่อนได้อยู่ดี
“ทิ้งมัน...แล้วมาหาเราแทนไม่ได้หรือตะวัน เราขอโทษที่รู้ตัวช้าไปว่าเรารักเธอ”
“ไม่ได้หรอกแมทท์” ตะวันวาดส่ายหน้าช้าๆขณะพูด “เพราะทุกสิ่งมันช้าไปยัง
