“ซูซานน่ารักดีนะคะ”
ตะวันวาดพูดขึ้นทันทีที่คล้อยหลังซูซานและหล่อนก็เดินตามหลังเดเมียนต้อยๆ ตรงเข้าไปในบ้าน เดเมียนพยักหน้ารับขณะพูดว่า
“เขาเป็นคนเก่าคนแก่ อยู่กันมานาน”
“งั้นหรือคะ?”
เดเมียนไม่ตอบคำถามหล่อน ชายหนุ่มกลับหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องที่อยู่ริมสุดเมื่อขึ้นบันไดแล้วเลี้ยวขวา เขาหันมาบอกหญิงสาวว่า “ถึงแล้ว ห้องนี้แหละ”
“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ คุณอยากออกไปข้างนอกหรือที่ไหนก็เชิญนะคะ ทิ้งดิฉันไว้ที่นี่ แล้วอีกสองสามวันเราถึงกลับไปหย่ากันที่นิวยอร์กแล้วกัน”
หญิงสาวว่าพลางเปิดประตูห้องแล้วก้าวเข้าไป หล่อนทำท่าจะปิดแต่ เดเมียนกลับเอามือดันไว้เสียก่อน คิ้วเข้มขมวดมุ่นยามเมื่อฟังคำพูดที่เขาเห็นว่า เพ้อเจ้อของหญิงสาว “พูดเรื่องอะไรของเธอ”
เขาถามเสียงห้วน
หญิงสาวขมวดคิ้ว รีบถอยห่างจากเดเมียนที่เดินเข้ามาในห้อง “ก็...ไหนว่าจะไปทำงานไงคะ” หญิงสาวถามอย่างไม่เข้าใจ ก่อนหน้านั้นเขาก็เพิ่งบ
