พอคล้อยหลังเดเมียนกับตะวันวาด หลังจากนั้นไม่นานแมทท์ก็แยกตัวกลับไป ท้ายสุดจึงเหลือแต่แคสแซนดร้ากับชาร์ลที่อยู่กันเพียงลำพังเท่านั้น หญิงสาวจ้องมองชายหนุ่มด้วยสายตาดุๆ แต่คนโดนมองกลับยิ้มกว้างซึ่งหล่อนมองว่านั่นเป็นรอยยิ้มเยาะหยันมากกว่า
“ฉันไม่เห็นคุณทำอะไรสักอย่างเลยนะชาร์ล ฉันขอให้คุณพ่อถอนโครงการออกจากบริษัทคุณดีไหม ฮึ!”
หล่อนขู่เขา แต่ชาร์ลกลับไม่สะทกสะท้าน ซ้ำยังมีหน้ามาปลอบหล่อนอีก มันน่าโมโหนักในความคิดของแคสแซนดร้า
“ใจเย็นๆ สิครับ ผมว่ายังไงเราก็มาถึงขั้นนี้กันแล้ว”
“ขั้นนี้มันขั้นไหนล่ะ” หล่อนประชด “ฉันไม่เห็นมันจะมีความคืบหน้าอะไรสักอย่าง”
“ใจเย็นๆ นะครับ”
“จะให้ใจเย็นได้ยังไงกันชาร์ล ฉันไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรดีขึ้นเลย แล้วคุณเห็นหรือเปล่าวันนี้น่ะ เดเมียนหึงมัน เข้าใจไหมว่าเขาหึงมัน” หญิงสาวพูดเสียงดังใส่หน้าเขา ทำให้ชาร์ลถามหล่อนเสียงเรียบ ไม่มีเค้าของความขี้เล่นอีกต่
