“ได้เงินแล้วแกก็รีบกลับไปซะ แล้วฉันขอเตือนแกด้วยความหวังดีว่าอย่าได้โผล่หน้ามาข่มขู่มิสตะวันวันวาดต่อหน้ามิสเตอร์เพียร์สันโดยเด็ดขาด มิฉะนั้นแกจะไม่ได้เดินกลับบ้านด้วยอวัยวะครบสามสิบสองแบบนี้อีก”
อลันข่มขู่ด้วยใบหน้าถมึงทึง หมดเค้าของคนอารมณ์ดีขี้เล่นที่ชินตาของตะวันวาด เป็นมุมมืดที่น้อยคนนักจะได้เห็น การก้าวเข้ามาเป็นมือขวาของเดเมียนได้นั้น ไม่ใช่เพราะเขาทำงานเก่งและทำงานดี แต่เพราะภายในใจที่แท้จริงแล้วไม่ได้ผิดไปจากเดเมียน เย็นชาและแข็งกระด้าง แต่เลือกที่จะปกปิดมันด้วยมาดของคน ขี้เล่น ทำให้ไม่มีใครนึกระแวงว่าคนยิ้มเรียบเรื่อยอย่างอลันจะเป็นตัวอันตราย!
ริคาร์โด้กำเงินในมือแน่น รู้สึกขาอ้วนๆ ของตนเองสั่นเทา แม้ใบหน้าจะถอดสีแต่ชายวัยกลางคนก็ยังพยายามถลึงตาดุใส่อลัน ซึ่งในความเห็นของเขาใบหน้าอวบอูมนั้นมันเหมือนหมูถลึงตามากกว่าจะน่ากลัวเลยสักนิด
“จะยืนรออะไรอีกล่ะ!” อลันตวาดใส่พ่อเลี้ยงของ
