บรรยากาศภายในห้องรับแขกหรูหราของคฤหาสน์เวอร์รีนตกอยู่ในบรรยากาศอึมครึมได้ราวสิบนาทีแล้วนับตั้งแต่เดเมียน เพียร์สันก้าวเข้ามาเป็นแขกในยามนี้
ทายาทสาวเพียงคนเดียวแห่งเวอร์รีนจ้องมองบุรุษหนุ่มที่นั่งตรงหน้าหล่อนด้วยสายตาตัดพ้อ ดวงตากลมโตที่ประจำจะทอประกายหวานบัดนี้กลับเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่รื้นขึ้นมาจวนเจียนจะหยด ตั้งแต่เดเมียนมาที่นี่ตามคำขอร้องของหล่อน เขาไม่ยอมพูดอะไรเลยสักนิด นอกจากจ้องมองหล่อนนิ่งๆ ด้วยสายตาคมเข้มคู่นั้นเท่านั้น ราวกับจะวัดใจว่าจะเป็นหล่อนหรือเขาที่ทนสภาพนี้ไม่ไหว
และแน่นอนว่าคนๆ นั้นย่อมเป็นหล่อน!
“ทำไมคุณถึงทำกับแคทแบบนี้”
แคสแซนดร้า เวอร์รีนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ สายตาตัดพ้อยังคงจ้องมองใบหน้าคมสันราวกับเทพบุตรของคนตรงหน้า
“ผมทำอะไร” เดเมียนตอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงราบเรียบจนแทบจะเป็นเย็นชา ดวงตาสีเทาคู่นั้นที่มองสบตาก็ทำให้หัวใจของหล่อนรู้สึกถึงความหนาวเหน็บท
