“มิสเตอร์เพียร์สัน”
เสียงเรียกชื่อของเขาดังขึ้นทางเบื้องหลังไม่ได้ทำให้เดเมียนหยุดเดิน ชายหนุ่มยังคงก้าวตรงไปยังประตูด้วยทีท่าเรียบเฉยดุจไม่มีเสียงใดๆ เรียกรั้งเขาไว้ จนตะวันวาดจำต้องก้าวตามและก่อนที่เดเมียนจะออกไปจากห้องนี้ได้ หญิงสาวตัดสินใจเอื้อมมือไปรั้งต้นแขนชายหนุ่มเอาไว้แล้วเบี่ยงตัวแทรกตรงช่องว่างระหว่างเขากับประตูห้อง
“เธอมีปัญหาอะไร”
เดเมียนถามเสียงเรียบ ดวงตาสีเทาจ้องมองเธอนิ่งจนตะวันวาดหลุบเปลือกตาลงไม่อาจสู้สายตากับเขาได้ แต่ก็เอ่ยถามในสิ่งที่ตนเองอยากรู้เสียงแผ่วเบา
“ดิฉันอยากจะขอกลับไปทำงานได้ไหมคะ”
สิ้นคำถามของหญิงสาวดวงตาสีเทาก็เหมือนมีคนไปตีตะกอนขุ่นอยู่ในนั้นทันที ชายหนุ่มคว้าไหล่ของคนตัวเล็กแล้วบีบแน่น พลางพูดกึ่งตะคอกใส่หน้า หญิงสาวที่มากวนโมโหเขาด้วยคำถามบ้าบอหลังจากที่เขากำลังอารมณ์เสียเรื่องแคสแซนดร้าอยู่พอดี
“เธอเกิดมาโง่ หรือไม่มีสมองติดตัวมาตั้งแต่เกิดรึย
