ตอนที่8 ทำให้ไม่อยากยิ้ม

1684 คำ

ร่างบางตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่ก่อนจะมองใบหน้าหล่อร้ายของผู้ชายที่นอนอยู่ข้าง ๆ เธอ พร้อมกับมือหนาที่กอดรัดเอวเธอแน่น ร่างเปลือยเปล่าของเธอและเขาแนบชิดกันจนสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกาย ใบหน้าเล็กแดงก่ำเนื่องจากมีของแข็งบางอย่างที่สัมผัสกับต้นขาของเธออยู่นั่นเอง เธอเงยมองหน้าหล่อที่หลับสนิทด้วยความรู้สึกหลากหลาย ตอนเขาหลับก็เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่มีหน้าตาหล่อเหลาและมีความร้ายผ่านรูปหน้าอย่างชัดเจน แต่ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกถึงความเลวร้ายอย่างเวลาเขาตื่น เธอไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของเธอจะเจอกับเรื่องแบบนี้ได้ เธอไม่รู้ว่ามันเป็นความโชคดีหรือโชคร้ายของเธอที่เขาทำแบบนี้กับชีวิตเธอ แต่ถ้าเทียบกับละครหลังข่าวที่เธอเคยดูและเคยเห็นพวกเจ้าหนี้นอกระบบทวงหนี้มันค่อนข้างรุนแรงและน่ากลัว มันคงจะเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้เธอยังก้าวต่อไปข้างหน้าได้สินะ “แอบมองฉันขนาดนี้ต้องการอะไรเหรอหนูน้อย” เสียงอารมณ์ดีของนาวาดังขึ้นเมื่อเขารู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังถูกมองนานสองนาน แต่พอเขาหรี่ตาขึ้นมามองหญิงสาวข้างกายก็เห็นว่าเธอกำลังมองมาที่เขา แต่สายตากลับเลื่อนลอยเหมือนไม่ได้โฟกัสจนไม่รู้ว่าเขากำลังมองเธอกลับคืนนั่นเอง “อะ...เอ่อ” ลูกพลับถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกจับได้ว่าเธอแอบมองเขาอยู่ ก่อนจะรีบซุกหน้าเข้าแผงอกแกร่งเพื่อหลบสายตาเขาอย่างลืมตัว และเธอไม่รู้ตัวเลยว่านั่นเหมือนไปสะกิดอารมณ์ของเขาที่มีในทุกเช้าอยู่ พรึ่บ! “ฮะ...เฮียวา!” ใบหน้าตื่นกลัวเอ่ยเรียกนาวาขึ้นเมื่อเขาขึ้นมาคร่อมทับเธอ “ฉันหิว” นาวาเอ่ยขึ้นก่อนจะก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอระหงของลูกพลับอย่างกระหาย “ไม่เอาได้ไหมคะ” ร่างบางเอ่ยขอคนบนร่างออกไปด้วยน้ำเสียงกระเซ่าจากความถูกซุกไซ้ “แล้วถ้าไม่ได้ล่ะ” นาวาผละออกมาถามเธอขึ้นด้วยรอยยิ้ม “แต่วันนี้หนูมีเรียน วะ...ไว้คืนนี้ได้ไหม” ระหว่างที่เธอพูดก็หลบสายตาด้วยใบหน้าแดงก่ำ นั่นทำเอานาวาแทบทนไม่ไหว “ถ้าไม่อยากให้เอาก็อย่าทำหน้าแบบนั้น” นาวาพูดขึ้นพร้อมกับมองใบหน้าเล็กที่ดูบอบบางจนน่ารังแก และแน่นอนว่าเขาชอบรังแกเด็กไร้ทางสู้อย่างเขา “...” ดวงตากลมเบิกมองเขาอย่างไม่เข้าใจพลับคิ้วเรียวขมวดเป็นคำถาม เพราะเธอไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าแบบไหนนั่นเอง จ๊วบบบ! “อื้อ!” อีกครั้งที่ริมฝีปากบางถูกฉกไปจากริมฝีปากร้าย ๆ ของนาวา เธอจะรู้ไหมว่าความใสซื่อและอ่อนแอของเธอเป็นสิ่งที่นาวาชอบมากที่สุด ชอบจนอยากเก็บไว้เล่นคนเดียวไม่ให้ใครได้เห็นเธอ ร่างกายที่อ่อนระทวยเพราะถูกชักนำจากคนมากประสบการณ์อย่างเขาทำเอาเธอแทบละลายอย่างไม่รู้ตัว ได้แต่กร่นด่าความใจง่ายของตัวเองที่เคลิ้มไปกับเขาอย่างง่ายดายทุกครั้งไป “หึ!” นาวาผละจากจูบก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาอย่างพอใจกับท่าทางของคนใต้ร่าง “พะ...พอแล้วได้ไหมคะ” สายตาและน้ำเสียงออดอ้อนเหมือนลูกแมวน้อยของเธอ ยิ่งทำให้เขาที่พยายามหักห้ามใจไว้แทบห้ามไม่อยู่ “ถ้าหนูกล้าขอ เฮียก็กล้าให้” นาวาเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์และยอมปล่อยเธอไปอย่างง่ายดายเพื่ออดเปรี้ยวไว้กินหวาน ในเมื่อเธอกล้าขอเขาก็กล้าให้ ในเมื่อเธอกล้าต่อรองงั้นคืนนี้เขาก็จะตักตวงความสุขจากร่างกายของเธอโดยที่เธอไม่มีสิทธิปฏิเสธเขาได้โดยที่ร่างบางไม่รู้ตัวเลยว่าคืนนี้เธอจะโดนกับอะไร ..... รถหรูของนาวาขับมาส่งลูกพลับที่มหาวิทยาลัยเพราะว่าเขาต้องไปดูงานที่คาสิโนพอดี เลยถือโอกาสมาส่งหนูน้อยของเขาด้วยถือเป็นคำปลอบล่วงหน้าของเขานั่นเอง “เลิกเรียนแล้วไปหาฉันที่คาสิโนเลยเข้าใจไหม” “เข้าใจค่ะ” ลูกพลับตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วทำท่าจะเปิดประตูลงไป แต่... หมับ! จ๊วบบบ!! “อื้อ!” เธอร้องขึ้นด้วยความตกใจหลังจากถูกจู่โจมอย่างไม่รู้ตัว ปากเล็กถูกตักตวงความหอมหวานจนร่างสูงพอใจเขาถึงได้ผละออกจากปากของเธอ “ตั้งใจเรียนนะ หนูน้อยของเฮีย” นาวาพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี แต่กลับทำให้ร่างบางถึงกับหน้าแดงอย่างทำตัวไม่ถูก “นะ...หนูไปก่อนนะคะ” ร่างบางรีบลงจากรถด้วยท่าทางลนลานไปทันทีโดยมีสายตาของนาวามองตามหนูทดลองของเขาไปอย่างอารมณ์ดี แต่ “พลับ” เสียงเข้มของชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาทักหญิงสาวขึ้นอย่างสนิทสนม “อ้าวปอร์น” หญิงสาวตอบรับด้วยรอยยิ้มหวานตามใบหน้าของเธอ “ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย ทำไมหน้าแดง ๆ” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่ายังยกมือขึ้นอังหน้าผากของลูกพลับอย่างสนิทสนม “เปล่า อากาศคงร้อนน่ะ...” “งั้นเราไปเรียนกันเถอะ” พูดจบลูกพลับก็เดินนำเข้าไปยังตัวอาคารพร้อมกับชายหนุ่มที่เดินตามหลังไปติด ๆ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีสายตาคมของนาวาที่ยังไม่ขับรถออกไปมองตามตั้งแต่ต้นจนลับสายตา “เดี๋ยวเฮียจะทำให้หนูพลับเกลียดการยิ้มไปตลอดชีวิตเอง” ... หลังจากนาวากลับมาถึงคาสิโนเขาก็รีบจัดการเคลียร์งานที่ต้องจัดการทันที และงานอดิเรกของเขาหลังจากว่างงานก็คือ การทดลองยาตัวใหม่ไปเรื่อย ๆ อย่างที่เขาชอบทำนั่นเอง และวันนี้หนูน้อยของเขาก็ทำให้เขาคิดค้นสูตรยาตัวใหม่ที่อยากทำออกมาได้อีกหนึ่งตัว ยาที่เขาจะใช้อบรมสั่งสอนหนูน้อยยิ้มหวานของเขา นิ้วเรียวยาวของชายหนุ่มกวาดไล่ตัวหนังสือเพื่อเลือกตัวยาที่จะใช้เป็นส่วนผสมของแต่ละครั้ง ซึ่งเขาก็ดัดแปลงไปเรื่อยเปื่อยจากยาตัวเก่าตามความรู้และความชอบของเขา และที่เขามีความรู้เกี่ยวกับยาค่อนข้างมากก็เพราะว่าแม่และพี่สาวของเขาเป็นหมอทำให้เขามีตำราเกี่ยวกับแพทย์มากมายรวมถึงตำรายาทุกแขนงที่เขาต้องใช้บางอย่างผสมร่วมนั่นเอง ใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้น ก่อนที่นาวาจะยกขวดใสที่มีของเหลวอยู่ในนั้นขึ้นมาจ้องมองด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ “เฮียแทบจะอดใจรอเย็นนี้ไม่ไหวแล้วสิหนูน้อย” ก๊อก ๆ ๆ “เฮีย คุณวีมาขอพบครับ” รอยยิ้มร้ายกาจที่กำลังบ่งบอกถึงความสุขหายไปในทันทีเมื่อได้ยินชื่อของคนที่มาหาเขา “...” นาวาวางยาไว้บนโต๊ะทดลองแล้วเดินออกจากห้องด้วยใบหน้านิ่งเรียบกลับเข้าห้องทำงานของเขา พอเขาเข้ามาก็เห็นร่างสูงวัยไล่ ๆ กับเขานั่งไขว่ห้างรออยู่ในห้องของเขาก่อนแล้ว นั่นยิ่งทำให้นาวาไม่ชอบใจกับคนตรงหน้าเลยสักนิด “มารยาทยังเหมือนเดิมเลยนะไอ้วา” นาวาปรับอารมณ์ก่อนจะเดินไปนั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มอีกคนและเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มและท่าทีสบาย ๆ อีกครั้งกับคนตรงหน้า “ขายที่ดินตรงนั้นให้กูคืนซะ” เขาไม่อ้อมค้อมก่อนจะเอ่ยเข้าเรื่องที่มาในวันนี้ทันที “หึ! ใจร้อนซะด้วย” แต่นาวายังคงแสดงท่าทางสบายใจออกไปตามสไตล์ของเขาเหมือนเดิม “...” ชายหนุ่มตรงหน้ามองหน้านาวานิ่งอย่างไม่ชอบใจ “ตอนนี้ที่ดินตรงนั้นเป็นของกูแล้วว่ะ แล้วกูก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินจนต้องคิดจะขาย” นาวายกยิ้มก่อนจะเอ่ยออกไป “มึงก็รู้ว่ากูคุยกับเจ้าของเขาไว้แล้ว!” ทั้งที่คนตรงหน้ารู้ว่าเขากำลังจะซื้อที่ดินตรงนั้น แต่นาวาก็ยังจะซื้อตัดหน้าเขา “มึงจะโทษกูไม่ได้นะเว้ย ในเมื่อมึงให้ราคาไม่ถึงเอง” นาวาตอบกลับอย่างไม่รู้สึกผิดใดๆ “กูไม่ได้มาขอมึง” คำพูดนี้บ่งบอกได้อย่างดีว่าเขาไม่ได้ขอความเห็นจากนาวา แต่เขามาเพื่อให้นาวาขายให้เขาโดยไม่มีข้อแม้ “จุ๊ ๆ ๆ น่ากลัวว่ะ” นาวาขยับเอามีดวางบนโต๊ะแล้วเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ แต่สายตากลับบ่งบอกถึงความดุดันอย่างไม่ปิดบัง “หรือว่ามึงกลัว?” นาวาเอ่ยถามชายตรงหน้าออกไปด้วยสีหน้านิ่งเรียบ แต่กลับบ่งบอกถึงความท้าทายอย่างมาก “กลัว? มึงมีอะไรให้กูต้องกลัววะไอ้วา” “หึ! มึงน่าจะรู้ตัวเองดีไอ้วี” แล้วทุกอย่างภายในห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งโดยมีร่างสูงสองคนกำลังนั่งมองหน้ากันอย่างไม่ยอมแพ้ จนกระทั่ง... ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิดออกมาทันทีด้วยฝีมือของร่างบางที่กลับมาหานาวาตามที่เขาบอก “กลับมาแล้ว...ขอโทษค่ะ” เมื่อลูกพลับเปิดประตูเข้ามาเห็นว่านาวามีแขกก็รีบก้มหัวขอโทษก่อนจะปิดประตูออกไปรอข้างนอกเหมือนเดิม แต่ใบหน้าของเธอที่โผล่เข้ามาด้านในเมื่อกี้ทำให้คนในห้องได้เห็นใบหน้าหวานไร้เดียงสาของเธอเข้าเต็ม ๆ นั่นทำให้สีหน้าของนาวีเปลี่ยนจากนิ่งเรียบยกยิ้มขึ้นอย่างร้ายกาจ “เด็กมึง...สวยดีนะ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more