“ไง นัดมันมาเล่นชู้ถึงห้องเฮียแบบนี้ตื่นเต้นไหม”
เมื่อในห้องเหลือเพียงเขาและเธอ นาวาก็เอ่ยถามขึ้นอย่างเย้ยหยัน
สายตาที่จ้องมองหญิงสาวดุดันจนทำให้เธอต้องขยับออกห่างจากเขาช้า ๆ อย่างไม่รู้ตัว เพราะแค่สายตาอย่างเดียวก็น่ากลัวมากเกินพอแล้ว แต่ตอนนี้ในมือเขามีปืนอยู่ด้วย ปืนที่ไม่รู้ว่าเขาจะพร้อมยิงออกมาตอนไหน
“ถ้าหนูขยับหนีเฮียอีก กระสุนของเฮียได้ไปฝังในขาหนูพลับแน่”
นาวาเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มพร้อมกับจ่อปืนไปยังขาเรียวอย่างรู้ทัน และแน่นอนว่าลูกพลับถึงกับชะงักนิ่งเหมือนโดนสาปทันที
“...”
“มีอะไรจะพูดกับเฮียไหม”
นาวาจ้องมองลูกพลับไม่วางตา เห็นสายตาของเธอที่มองเขาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างน่าสงสาร แต่ตอนนี้เขากลับไม่รู้สึกสงสารเธอเลยสักนิด
“...”
ลูกพลับเงียบนิ่งจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ เขาไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เธอกลัวเขามากแค่ไหน กลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกไป
“หึ! นานแค่ไหนแล้วล่ะที
