ตอนที่ 9
1559 คำ
JJ Casino
เสียงผู้คนสายเสี่ยงดวงวันนี้ก็ยังดังไปทั่วคาสิโนใหญ่ สายตาของผู้มีอำนาจใหญ่สุดที่นี่กวาดมองไปทั่วทั้งโซนวีไอพีอย่างพอใจ ก่อนจะสะดุดกับร่างชายแก่ที่แต่งตัวซอมซ่อ ความจริงแค่การแต่งตัวแบบนี้มันก็เข้าโซนนี้ไม่ได้อยู่แล้วแต่ที่ผู้ชายคนนี้เข้ามาได้เพราะฝีมือคนของเขาเอง
“เจ้านายครับ เราปล่อยกู้ให้คนที่เจ้านายบอกไป 1 ล้านบาท พร้อมกับอนุญาตให้เข้าเล่นโซนวีไอพีแล้วครับ” เหมันต์เดินมาบอกเจ้านายของตัวเอง เขาที่เป็นมือซ้ายของคนที่ยืนตรงหน้ารีบกลับมารายงานหลังจากได้รับคำสั่งให้ไปจัดการ
“1 ล้าน… ไม่สิ 10 ล้านเสนอเงินให้มันซะ… แล้วปล่อยให้มันเล่นได้สักล้านสองล้านค่อยเอากลับคืนมาให้หมดตัว”
“ครับ !!”
ถึงจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เจ้านายทำแต่เหมันต์ก็ได้แค่รับคำสั่งอย่างว่าง่าย ปกติแล้วเรื่องแบบนี้จะชอบใช้กับพวกนักธุรกิจที่เจ้านายต้องการเข้าไปยึดธุรกิจ ไม่คิดว่าจะมาใช้กับคนจนไร้เงินแบบนี้ ผู้ชายคนนี้ไปทำอะไรให้เจ้านายเขาโกรธนะ แต่ถ้าโกรธฆ่าทิ้งเลยไม่ง่ายกว่าเหรอ เหมันต์ได้แต่คิด ก่อนที่เขาจะเข้าไปจัดการตามคำสั่งของเจ้านาย
ทางด้านพายุหลังจากที่เขาได้สั่งลูกน้องคนสนิทให้ทำงานตามคำสั่งเสร็จ เขาก็เดินกลับห้องทำงานตัวเอง คนที่เขาเพิ่งสั่งให้จัดการไปไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คือลุงของยัยผู้หญิงคนนั้น หลังจากที่เขาถูกเธอทิ้งไว้ที่ร้านอาหารก็คิดว่าจะเข้าหาอย่างไร แต่ทว่ากลับเป็นโชคชะตา เขาบังเอิญเห็นลุงของเธอถูกลูกน้องของเขาลากออกจากคาสิโนเพราะว่าไม่มีเงินเล่น แต่ก็ยังอยากเข้าไปเล่น แถมยังต้องการกู้เงินสำรองจากคาสิโนทั้งที่ไม่มีเครดิตอะไรเลย เพราะแบบนั้นเขาถึงสั่งให้ลูกน้องปล่อยเครดิตให้มัน ตอนนี้เขาคิดแผนสองที่จะเข้าใกล้หญิงสาวได้แล้ว
“ปริมครับ คุณคอยดูผลกรรมที่คนพวกนั้นจะได้รับเลย พวกมันจะต้องเจ็บเหมือนตายทั้งเป็น”
เจเจมินิมาร์ต
“เฮ้อ ~ ทำไมถึงง่วงแบบนี้เนี่ย กาแฟสักแก้วหน่อยแล้วกันเรา”
น้ำหนึ่งที่กำลังนั่งจัดของขึ้นชั้นวางอยู่ก็รู้สึกง่วงขึ้นมาอาจจะเพราะช่วงนี้เธอไม่ได้พักผ่อนเท่าที่ควรเพราะคอยตามหาลูกพี่ลูกน้องอย่างจิ ตอนแรกก็แค่จิคนเดียวแต่ตอนนี้เหมือนว่าจะมีลุงของเธอเพิ่มมาอีกคน 2-3 วันก่อนมาขอเงินที่เธอทำงานได้ไปหมดบอกว่าจะเอาไปต่อทุนแล้วก็หายหน้าหายตาไปอีกคน ไปเล่นการพนันอย่างเช่นเคยแน่ ๆ เธอได้แต่หวังว่าลุงคงไม่ได้ไปก่อเรื่องที่ไหนอีกเพราะตอนนี้เธอไม่มีเงินแล้ว เธอเลือกที่จะเลิกคิดเรื่องปวดหัวพวกนี้แล้วเดินไปชงกาแฟสำหรับพนักงานเพราะเป็นสวัสดิการของพนักงานแบบพวกเธอ แต่ยังไม่ทันที่จะได้
“น้องบุหรี่ซองหนึ่ง”
เสียงทุ้มที่ฟังดูคุ้นหูทำให้น้ำหนึ่งขมวดคิ้วเข้าหากัน เธอคงจะคิดมากไปเองเพราะถูกผู้ชายคนนั้นที่บอกว่าอยากเป็นเพื่อนตามตื๊อ เลยคิดว่าเขาจะตามมาที่นี่อีก
บ้าไปแล้วยัยหนึ่ง มันจะเป็นเรื่องบังเอิญอะไรขนาดนั้น
“จะขายหรือเปล่าของนะ มีใครอยู่ไหมถ้าไม่ขายจะได้ยุบร้านทิ้งไปซะ”
คำพูดที่วางอำนาจของลูกค้าด้านนอกทำให้เธอต้องถอนหายใจยาว ดูท่าทางคงจะไม่ใช่หรอก ผู้ชายคนนั้นออกจะเป็นคนสุภาพ
“กำลังไปค่ะ ขอทะ... คุณพายุ !!” น้ำหนึ่งที่รีบเดินออกมาหน้าเคาน์เตอร์ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นหน้าลูกค้าที่มาใช้บริการคือคนที่ตัวเองกำลังนึกว่าคงไม่ใช่
“เธอ... น้องน้ำเองเหรอครับ บังเอิญอีกแล้ว ทำงานที่นี่เหรอครับ”
แวบแรกสายตาของพายุที่มองหน้าหญิงสาวเต็มไปด้วยความเกลียดชัง พอมองหน้าผู้หญิงคนนี้ภาพคนรักที่ต้องตายก็ซ้อนทับแต่เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้นก็แปรเปลี่ยนมาเป็นอ่อนโยนและเป็นมิตร
“ใช่ค่ะ... คุณลูกค้ารับอะไรดีคะ” แม้จะตกใจไม่น้อยแต่เธอก็ยังทำงานอยู่และเขาก็เป็นลูกค้าจะซักไซ้อะไรมากก็คงไม่ได้
“พี่ขอบุหรี่ของxxxstrom”
พายุบอกชื่อยี่ห้อที่ต้องการซื้อออกไป ที่นี่เป็นหนึ่งในเครือบริษัทของเขาและเปิดใกล้คาสิโนเพราะด้านในมีแค่ยี่ห้อจากเมืองนอกซึ่งนักการพนันระดับล่างอาจจะไม่มีกำลังทรัพย์ซื้อ เขาเลยสั่งให้ลูกน้องเปิดร้านสะดวกซื้อใกล้ ๆ ไม่ให้เงินรั่วไหลไปที่อื่น แต่ไม่คิดว่าคนที่ตามหาตัวอยู่หลายเดือนจะอยู่ใต้จมูกตัวเองขนาดนี้ ตอนที่เห็นว่าทำงานคลับของเพื่อนว่าใกล้แล้ว ยิ่งมารู้ว่าทำงานเป็นลูกจ้างตัวเองด้วยยิ่งน่าโมโห
“นี่ค่ะ 839 บาทค่ะ”
น้ำหนึ่งหันหลังไปหยิบบุหรี่ยี่ห้อแพงที่สุดของร้านมาให้ลูกค้าตรงหน้า เธอสังเกตผู้ชายตรงหน้าหลายครั้งมากดูจากท่าทางเขาก็คงรวยไม่ใช่น้อย ผู้หญิงก็คงเข้าหาไม่ขาดสายแต่ทำไมเขาถึงชอบมาวอแวกับเธอจังนะ
“จ่ายผ่านบัตรหรือว่าเงินสดคะคุณลูกค้า” พอยื่นให้เสร็จเธอก็เดินไปที่เครื่องคิดเงิน แต่ดูเหมือนลูกค้าคนนี้จะไม่ตอบอะไรกลับมา “คุณพายุคะ สะดวกจ่ายเป็นแบบไหน”
“พี่ก็นึกว่าน้องน้ำจะจำพี่ไม่ได้แล้ว เห็นเรียกแต่คุณลูกค้า คุณลูกค้าพี่ก็น้อยใจเป็นนะครับ”
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ตอนนี้เป็นเวลาทำงานของฉัน จะให้ทำตัวสนิทสนมกับคุณลูกค้าคงไม่ได้”
“อ่า ~ แบบนี้นี่เอง งั้นพี่ขอเบียร์ของรูซเซอร์เพิ่มอีกสัก 2 กระป๋องได้หรือเปล่าครับ”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
น้ำหนึ่งเดินออกจากเคาน์เตอร์ตรงไปยังตู้เครื่องดื่มทันที แม้จะสงสัยว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหนอีก แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาเป็นลูกค้า
“ได้แล้วค่ะ ทั้งหมด 1,239 บาทค่ะ”
“พี่จ่ายบัตรครับ”
บัตรเครดิตสีดำเงาถูกยื่นมาตรงหน้าทำเอาน้ำหนึ่งถึงกับเบิกตากว้าง เกิดมาเพิ่งเคยเห็นแบล็กการ์ดในตำนาน ไม่คิดว่าจะมีคนเอามาใช้ที่มินิมาร์ตเล็ก ๆ ด้วย แต่ก็นะที่นี่มันอยู่ใกล้คาสิโนใหญ่ คนที่มาเล่นหลายคนก็มีแต่กระเป๋าหนัก ๆ ดูท่าทางพายุก็คงเป็นหนึ่งในนั้น
ไม่คิดเลยว่าเขาจะติดการพนันพวกเสี่ยงดวงแบบนี้ด้วย
หลังจากยืนมองอยู่สักพักเธอก็หยิบการ์ดในมือใหญ่มาคิดเงินตามปกติ หลังจากคิดเงินเสร็จเธอก็ยื่นบัตรคืนให้เขา ก่อนที่อีกฝ่ายจะหยิบกระป๋องเบียร์และซองบุหรี่เดินออกไปหน้าร้านอย่างไม่บอกกล่าว บางทีเธอก็ตามอารมณ์เขาไม่ทันนะ… อยากจะตามตื๊อก็ตาม อยากจะเฉยชาก็ดูเย็นชาจนน่ากลัว
“ช่างเถอะเรื่องบังเอิญ แค่เรื่องบังเอิญหนึ่ง”
เธอเลือกจะสะบัดเรื่องของชายหนุ่มทิ้งออกจากหัวไป ก่อนจะเดินไปจัดของขึ้นชั้นวางต่อให้เสร็จ แต่ระหว่างนั้นเธอก็เพิ่งสังเกตว่าชายหนุ่มที่เธอกำลังนึกถึงเรื่องของเขากำลังนั่งดื่มเบียร์อยู่ที่โต๊ะหน้าร้านที่ทางร้านจัดไว้ เธอได้แต่คิดในทางที่ดีว่าเขาคงรอเพื่อนหรือใครสักคน
จนกระทั่งเธอเลิกงานเขาก็ยังอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือมีใครอีกคนนั่งอยู่ด้วย เธอเดินผ่านเขาอย่างไม่สนใจเพราะคิดว่าการที่เขานั่งอยู่ตรงนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเอง แต่เดินยังไม่ทันจะผ่านโต๊ะที่ชายหนุ่ม 2 คนนั่งอยู่ เธอก็ถูกมือใหญ่ของพายุจับไว้
“จะทำอะไรคะ ! ปล่อย”
น้ำหนึ่งหันไปมองมือที่จับตัวเองอย่างไม่พอใจ ตอนนี้เธอกับเขาไม่ติดหนี้บุญคุณอะไรกันแล้วและเธอก็เลิกงานเรียบร้อยไม่ต้องเกรงใจลูกค้า
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง เผื่อมีคนร้ายแบบวันนั้น”
“ขอบคุณนะคะ แต่ฉันกลับเองได้”
น้ำหนึ่งสะบัดออกจากมือแกร่งอย่างแรงแล้วเดินหนีออกไปทันที
“ธามตามไปดูแลห่าง ๆ อย่าให้มันมีอันตรายเพราะคนที่จะทำให้มันเจ็บหรือตายได้มีแค่ฉัน”
“ครับเจ้านาย”
ธามเดินตามหญิงสาวออกไปเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้เธอรู้ตัวว่ากำลังมีคนตามอยู่ ส่วนคนที่สั่งเมื่อกี้ก็ได้แต่มองตามด้วยแววตาแข็งกร้าว ถ้าเป็นมีดหญิงสาวที่ถูกมองตามคงตายไปแล้ว
อีกไม่นานเธอได้ตายในมือฉันแน่
- ผู้เขียน
