ตอนที่ 12
1756 คำ
The SiranTanakorn Residences
ภายในห้องชุดเพนต์เฮาส์สุดหรู หญิงสาวที่ต้องมาเป็นลูกหนี้ให้เจ้าของห้องเกือบ 1 อาทิตย์ตอนนี้ได้แต่นั่งถอนหายใจยาวอยู่ที่โซฟา เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าพายุต้องการอะไรกันแน่ บอกให้เธอมาใช้หนี้ด้วยเป็นคนใกล้ชิด หลังจากที่เธอคิดได้ ราวกับว่าอีกฝ่ายนั้นต้องการร่างกายเธอแต่ไม่ยอมแตะต้องตัว พอเธอถามก็บอกว่าไม่ได้ต้องการแค่ร่างกาย ทำให้เธอมาเป็นแม่บ้านทำความสะอาดก่อน แต่พอเธอจะทำจริง ๆ กลับไม่มีงานอะไรให้ทำเลยเพราะทุก 2 วันจะมีแม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดที่นี่เอง อาหารสุดหรูก็มีมาส่งเธอทุกมื้อไม่ขาด
ตอนนี้เธอรู้สึกราวกับตัวเองเป็นเจ้าหญิงก็ไม่ปาน นัยน์ตากลมโตของน้ำหนึ่งมองผ่านกระจกใสบานใหญ่ลงไปยังด้านล่าง ตอนนี้บ้านเรือนข้างล่างนั้นช่างดูเล็กเหลือเกิน แม้ว่าเธอจะอยู่สูงกว่าใครหลาย ๆ คนแต่ว่ามันก็ช่างรู้สึกว้าเหว่
ติ๊ง ~ ต่อง ~
เสียงกริ่งด้านหน้าประตูทำให้เธอตื่นจากภวังค์ความคิด ก่อนจะเดินไปเปิดมันเพื่อดูว่าเป็นใคร โดยไม่ได้ดูตาแมวเลยแม้แต่น้อย เมื่อเธอเปิดประตูก็ผงะเพราะเห็นหน้าของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังประตูอีกฝั่ง เธอก็จำได้ทันทีว่าเขาคือลูกน้องคนสนิทของพายุที่เคยพาเธอมาที่นี่
“สวัสดีครับคุณน้ำหนึ่ง ผมชื่อธามนะครับเป็นลูกน้องคนสนิทของคุณพายุ ครั้งก่อนที่ไม่ได้แนะนำตัวผมต้องขอโทษด้วยนะครับ”
ธามโค้งตัวให้หญิงสาวตรงหน้า ทำเอาคนที่ถูกปฏิบัติแบบนี้ถึงกับรีบห้าม
“คุณอย่าทำแบบนั้นเลยค่ะ มันไม่ใช่ความผิดของคุณสักหน่อย” เกิดมาไม่เคยมีใครทำกับเธอแบบนี้มาก่อน ทั้งสุภาพแล้วยังดูเหมือนเป็นเบี้ยล่างของเธอ “แล้วคุณธามมาที่นี่ทำไมเหรอคะ”
“อ้อ เจ้านายสั่งให้ผมมาพาคุณน้ำหนึ่งไปเลือกซื้อเสื้อผ้าครับ”
“เลือกซื้อเสื้อผ้า ? ทำไมต้องซื้อคะ ? เสื้อผ้าของฉันมีเยอะแยะนะคะ”
ตอนนี้เธองงกับสิ่งที่คนตรงหน้าบอกพอ ๆ กับงงว่าคนที่สั่งให้อีกฝ่ายทำเรื่องพวกนี้ต้องการอะไรกันแน่ สรุปเขาต้องการให้เธอมาชดใช้หนี้หรือต้องการมาเลี้ยงเธอเหมือนเสี่ยเลี้ยงเด็กกันแน่ แต่เสี่ยเลี้ยงก็ไม่ได้ถูกเนื้อต้องการตัวเธอ แปลก... แปลกมาก
“มันเป็นคำสั่งครับ ผมก็ไม่กล้าที่จะถามและอยากขอแนะนำคุณน้ำหนึ่งว่าอย่าถามหรือสงสัยในสิ่งที่เจ้านายสั่งจะดีกว่า ทำตามอย่างเงียบ ๆ ถ้ายังไม่อยากให้มีปัญหาตามมาทีหลัง”
ธามพูดด้วยความจริงใจ เขาไม่ได้คิดจะขู่หญิงสาวตรงหน้าเลยเพียงแค่พูดความจริงเพราะเขาหวังดีไม่อยากให้เธอเดือดร้อนในภายภาคหน้า แค่นี้ความผิดของเธอก็ล้นหัวจนไม่น่าจะรับไหว
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ แต่ฉันขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ ไปแบบนี้คงไม่เหมาะเดินห้างฯ”
ตอนนี้สภาพเธอคือใส่เสื้อกล้ามกับกางยีนขาสั้น ไปแบบนี้คงไม่เหมาะจริงเพราะแบบนั้นธามเลยพยักหน้าอนุญาต
NM mall
น้ำหนึ่งมองห้างสรรพสินค้าหรูหราตรงหน้าแล้วถอนหายใจยาว แต่ก่อนเธอได้แต่นั่งรถเมล์ผ่านไม่เคยเหยียบย่าง ไม่สิต้องบอกว่าไม่คิดจะเหยียบย่างเข้ามาใกล้เลยด้วยซ้ำเพราะของที่ซื้อขายกันที่นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนฐานะแบบเธอจะมีสิทธิ์จับจ่ายใช้สอย ไม่นานธามก็พาเธอมาหยุดอยู่ร้านเสื้อผ้าผู้หญิง เธอไม่รู้หรอกนะว่ามันคือของยี่ห้ออะไรแต่เท่าที่ดูคงจะแพง
“เชิญครับ เจ้านายรอคุณน้ำหนึ่งอยู่ด้านใน”
“เจ้านาย ? คุณพายุน่ะเหรอคะ ไหนคุณบอกว่าคุณพายุให้คุณพาฉันมาซื้อไงแล้วทำไมถึงมาอยู่ที่ได้”
“เจ้านายเพิ่งจะส่งข้อความบอกผมครับ ท่านไม่อยากให้คุณเหงาเลยมาเดินซื้อของเป็นเพื่อน… เชิญเข้าด้านในดีกว่าครับ”
หลังจากก้าวขาเข้ามาในร้านก็ดูเหมือนว่าพนักงานจะยืนคอยต้อนรับเธออยู่ก่อนแล้ว พอทุกคนเห็นเธอกับธามก็พากันเดินนำทางไปที่ห้องต้อนรับลูกค้า ร่างสูงกำยำของคนบอกให้เธอมาเป็นคนสนิทนั่งจิบกาแฟอยู่อย่างสบายใจ ทำเอาอดหมั่นไส้ไม่ได้แต่ถึงแบบนั้นก็ได้แค่คิด
“น้องน้ำมาแล้วเหรอครับ พอดีเลยพี่ให้พนักงานเอาเสื้อผ้าคอลเลกชันฤดูร้อนมาทั้งหมดมาให้น้องน้ำดูคนแรกเลยนะ”
“ขอบคุณนะคะ” ตอนนี้น้ำหนึ่งทั้งอึ้งและก็ดีใจ เธอไม่คิดเลยว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะได้มีโอกาสใช้ชีวิตหรูหราขนาดนี้ แต่อีกใจก็ได้แต่เตือนสถานะของตัวเองไว้ “แต่ความจริงคุณพายุไม่ต้องซื้อให้หนึ่งก็ได้นะคะ”
พายุยิ้มให้คนที่พูดความจริงที่เธอแทนตัวเองด้วยชื่อมันก็เป็นเพราะเขาบังคับ ตั้งแต่ที่เขาให้เธอมาคอยอยู่ใกล้ตัวก็ปฏิบัติกับเธอไม่ต่างกับเจ้าหญิงเพียงแค่ต้องการซื้อความไว้วางใจ
“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ มานั่งข้างพี่ครับ”
น้ำหนึ่งจำคำของธามที่เพิ่งเตือนตัวเองได้เลยเลือกที่จะทำตามที่พายุบอก
“เอาชุดมาให้เธอเลือกทีละชุด”
พนักงานทำตามที่สั่งชุดของคอลเลกชันเสื้อผ้าที่ดิไซเนอร์ชื่อดังเพิ่งตัดเย็บ บางชิ้นยังไม่ลงขายในเว็บหรือประกาศขายอย่างเป็นทางการเลยด้วยซ้ำก็ถูกนำมาให้หญิงสาวดู ทำเอาพนักงานแบบพวกเธออดอิจฉาวาสนาของเธอไม่ได้
“เป็นยังไงครับ ไม่ชอบเหรอ พี่ไม่เห็นน้องหนึ่งเลือกเลยสักชุด”
เสื้อผ้าที่ถูกนำมาโชว์ผ่านไป 6-7 ชุดแต่น้ำหนึ่งก็ยังไม่ยอมเลือกสักชุด ทำให้พายุอดที่จะถามไม่ได้
“คือ… ความจริงหนึ่งเลือกไม่เป็นน่ะคะ ปกติใส่ตัวละร้อยกว่าบาทที่ตลาดนัด พอเห็นเสื้อผ้าแพงเลยไม่รู้จะเลือกยังไง” น้ำหนึ่งมองดูชุดที่วางอยู่ข้าง ๆ อย่างแปลก ๆ
“ถ้าอย่างนั้นก็เอาหมดนี้เลย… แล้วก็ชุดนี้น้องหนึ่งเอาไปเปลี่ยนแล้วเดินออกมาให้พี่ดูหน่อย”
พูดจบพายุก็ลุกขึ้นหยิบชุดเดรสสั้นสีขาวรัดรูปถูกยื่นมาตรงหน้าของน้ำหนึ่ง ตอนแรกเธอก็ทำหน้ามึนงงแต่พอเห็นเขาชี้ไปที่ห้องแต่งตัวก็พอจะเข้าใจเลยได้แต่หยิบชุดแล้วเดินเข้าห้องลองชุดอีกครั้ง พอเปลี่ยนชุดเสร็จเธอก็ยืนมองตัวเองในกระจก ไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสวาสนาได้ใส่แบบนี้
แต่พอใส่แล้วฉันก็สวยเหมือนกันนะเนี่ย น้ำหนึ่งคิดพร้อมหมุนตัวดูในกระจก
หลังจากยืนมองตัวเองที่หน้ากระจกอยู่สักพักเธอก็เปิดประตูห้องแต่งตัวออก พายุที่กำลังมองโทรศัพท์ในมือเงยหน้าขึ้นมองก็อดกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบากไม่ได้ ผิวขาวเนียน หน้าอกหน้าใจที่เกินขนาดตัวบวกกับขาขาวเรียวยาวทำให้เขาอดชื่นชมไม่ได้
“สวยมากเลยครับ เดี๋ยวเราไปเลือกซื้อรองเท้ากับกระเป๋ากันต่อดีกว่า”
“คุณพายุคะ ! หนึ่งว่าแค่นี้ก็มากเกินแล้วค่ะ อีกอย่างแค่หนี้ที่ค้างก็มากพอแล้ว”
นี่คือสิ่งที่เธอกลัว กลัวว่าเขาจะเอาราคาที่จ่ายไปบวกเพิ่มแบบนี้คงจะใช้ไม่หมดกันพอดี
“นี่คิดว่าพี่จะเอาไปบวกเพิ่มหรือครับ พี่ไม่ทำแบบนั้นหรอกความจริงมันคือสวัสดิการคนใกล้ชิด ถ้าคนข้างกายดูไม่ดีพี่ก็ไม่ดีด้วยใช่ไหมล่ะ”
น้ำหนึ่งฉุกคิดมันก็จริงแบบที่เขาบอก ดูจากฐานะของเขาแล้วคงจะมีหน้ามีตาพอสมควร ถ้าเกิดเธอแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาตลาดนัดคงจะทำให้เสียเกียรติไม่น้อย
“ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนึ่งจะทำตามที่คุณพายุบอก”
“เก่งมากครับเด็กดี”
มือใหญ่ของพายุวางลงบนหัวเล็กของน้ำหนึ่งเบา ๆ ทำเอาคนตัวเล็กใจเต้นแรงจนเธอต้องเอียงหัวหลบพร้อมหน้าแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด ท่าทางของหญิงสาวทำให้คนที่มองแย้มยิ้มอย่างพอใจ พอพวกเขาและเธอออกจากร้านเสื้อผ้าก็ไปซื้อกระเป๋า รองเท้า เครื่องสำอางและเครื่องประดับ แทบจะซื้อทุกอย่างที่เกี่ยวกับผู้หญิง ก่อนจะมานั่งกินข้าวอาหารญี่ปุ่นสุดหรูในห้างสรรพสินค้า
“ว้าววววว ตัวใหญ่มาก”
น้ำหนึ่งที่เพิ่งเคยเห็นปลาทะเลตัวใหญ่ครั้งแรกอดที่จะมองอย่างตาโตไม่ได้
“ลองกินดูสิครับ”
“มันยังดิบ กินได้เหรอคะ” คนที่เพิ่งเคยเห็นถามอย่างสงสัย แม้ว่ามันจะถูกสไลซ์เรียงมาอย่างสวยงามแต่มันก็ยังไม่สุก เธอไม่คิดว่ามันจะกินได้
“มันกินดิบได้ครับ ลองชิมก่อนไหมถ้าไม่ชอบค่อยลวกกับน้ำซุปที่ทางเชฟเตรียมไว้ให้”
แม้จะลังเลแต่เธอก็อยากลอง เพราะแบบนั้นเธอเลยคีบปลาเข้าปาก แต่ความนุ่มและหวานจนละลายอยู่ในปากทำให้เธออ้าปากเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ
“อร่อยใช่ไหมครับ”
“อร่อยมากค่ะ หนึ่งไม่เคยกินของอร่อยเท่านี้มาก่อนเลย” พูดจบเธอก็คีบเข้าปากใหม่ พายุมองการกระทำของเธออย่างพอใจ
“ถ้าอย่างนั้นก็กินเยอะ ๆ นะครับ… อ้อ มีอีกเรื่อง วันมะรืนนี้พี่ต้องบินไปเกาหลี พี่จะพาน้องหนึ่งไปด้วยนะครับ”
“หนึ่งต้องไปด้วยเหรอคะ” เธอเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“ครับ”
น้ำหนึ่งพยักหน้าอย่างเข้าใจ ในเมื่อเป็นสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการเธอก็คงจะต้องทำอยู่แล้ว จะทำอะไรได้ล่ะเธอเป็นแค่ลูกหนี้ราคาแพงของเขานี่
- ผู้เขียน
