บทที่ 2
“อย่าให้กูรู้นะ”
“อีดอกเข็ม นี่มึงรู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังสอใส่เกือกเรื่องคนอื่นอยู่นะ ไอ้แจ็คมันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก แล้วมึงก็ดูให้ดีๆ อีดอก”
นาวินจับหัวของเข็มม่วงให้เหลียวกลับไปมองเรือลำน้อยที่จอมทัพยอมจ้ำพายตามหลังโดยมีรุ่นน้องสาวนั่งมาด้วย
“มึงดูให้ชัด ๆ เลยอีดอกเข็มว่าน้องลัคกี้น่ะเป็นรุ่นน้องปีหนึ่งที่หน้าตาจืดสนิทแถมใส่แว่นอย่างกะเด็กเรียน ไม่มีอะไรส่วนไหนเล้ยที่จะดึงดูดให้ไอ้แจ็คมันหลงใหลได้ ส่วนไอ้แจ็คก็เป็นหนุ่มเฟี้ยว หล่อรวย มึงคิดว่าผู้ชายที่แสนเพอร์เฟ็คอย่างมันจะหลวมตัวไปชอบผู้หญิงที่ไร้เสน่ห์ถึงขนาดนั้นได้ยังไงวะ”
“เออๆ...กูรู้ละ แต่ตอนนี้กูเมื่อยคอมากเลยไอ้เก่ง”
เข็มม่วงหันกลับมาแต่ก็ไม่วายทำหน้าราวกับว่ายังไม่คลายเคลือบแคลงและดูเหมือนว่านาวินจะรู้ทันเขาจึงรีบพูดดักไว้ว่า
“มึงอย่าไปสงสัยอะไรเลยว๊า กลับไปถึงที่พักก็บอกทุกคนแล้วกันว่าสองคนนั่นน่ะอุตร
