บทที่ 3
พอธนินถามพิมพ์พิณก็ส่งเสียงหัวเราะพร้อมกันกับเพื่อนของหล่อนอีกสองคนขณะที่ลัคณายืนหน้าเจื่อนและอยากปลีกตัวออกไปเสียตอนนั้น พอหัวเราะจนพอใจดาวมหาลัยคนสวยก็เอ่ยว่า
“แทน...เธอน่ะตามไม่ทันมารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนหรอกนะ แล้วโดยเฉพาะมารยาของผู้หญิงอย่างลัคณาที่ปกปิดความแร่ดความร่านของตัวเองได้แนบเนียนขนาดนั้น โง่ ๆ อย่างนายคงไม่รู้หรอกว่าเบื้องลึกของผู้หญิงที่ต่อหน้าทุกคนทำตัวเปิ่น ๆ เชยๆ ที่แท้ก็แรดเรียกแม่”
“พิมพ์พิณ...เธอพูดเกินไปแล้วนะ!”
ธนินเสียงแข็งเพราะเขาชักไม่พอใจที่เห็นว่าลัคณาถูกเพื่อนร่วมรุ่นสาวกล่าวดูถูกดูแคลนอย่างไม่ไว้หน้า เขาขยับมายืนข้างหน้าลัคณาที่ไม่ยอมตอบโต้อะไรเหมือนว่าอยากช่วยปกป้อง
“ฉันว่ามีอะไรเราค่อยกลับไปพูดกันที่มหาวิทยาลัยจะดีกว่า ตอนนี้พวกเรามาที่นี่ในฐานะนักศึกษาที่มาท่องเที่ยวศึกษาธรรมชาติ ไม่ใช่พวกอันธพาลไร้การศึกษาที่จะมาทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่
