บทที่ 4
ธนินร้องเรียกลัคณาที่วิ่งกลับไปห้องพักโดยไม่ยอมเหลียวหลัง หญิงสาวเดินพลางวิ่งและร้องไห้ไปตลอดทาง
“เรื่องนี้หล่อนก็คงไม่รู้สินะว่าหลังเรียนจบจากที่นี่เขาจะไปเรียนต่อทางด้านธุรกิจที่อเมริกา ถึงเวลานั้นคิดเหรอว่าผู้ชายที่ทั้งหล่อรวยเพอร์เฟ็คอย่างเขายังจะผูกตัวเองติดอยู่กับผู้หญิงไร้เสน่ห์แสนจืดชืดอย่างหล่อน!”
เสียงของพิมพ์พิณยังก้องในหูลัคณาตลอดเวลา ทุกอย่างเป็นอย่างที่หล่อนกลัวแต่แรก เป็นอย่างที่คิดไว้ว่าจริง ๆ จอมทัพแตกต่างจากหล่อนโดยสิ้นเชิง เขาเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็ค หล่อรวยและที่สำคัญเขากำลังจะมีอนาคตที่ดีซึ่งสำหรับหล่อนแล้วมีเพียงความหวังว่าเขาจะจริงจัง วันหนึ่งเขาต้องห่างออกไปและทิ้งไว้เพียงความฝันลม ๆ แล้ง ๆ สำหรับผู้หญิงเปินเชยคนหนึ่งที่ไม่อาจเทียบกับเขาได้เลยไม่ว่าจะเป็นฐานะ ชีวิตความเป็นอยู่และความสัมพันธ์อันเปราะบางนี้จะต้องยุติลงด้วยเหตุผลที่หล่อนก็รู้ดี
