บทที่ 12
ลัคณาไม่รู้ว่าพี่สาวของหล่อนกับเพื่อนสนิทออกไปทำงานตอนไหน
เพราะค่ำแล้วก็เห็นว่าไม่มีใครอยู่ในบ้านนอกจากหล่อนและจอมทัพที่นอนหลับบนโซฟาในห้องรับแขกตั้งแต่ตอนเย็น หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาบอกเวลาจวนสามทุ่มจึงออกจากห้องนอนเพื่อกลับมาดูชายหนุ่มเห็นว่าเขานอนกอดอกหลับสนิทไม่มีทีท่าว่าจะตื่น หล่อนคงมองเขาเฉย ๆ โดยไม่คิดอะไรหากไม่สังเกตเห็นว่าจอมทัพนอนเหยียดยาวบนโซฟาโดยปราศจากผ้าห่ม และนั่นทำให้หญิงสาวเกิดความรู้สึกมากมายขึ้นในใจอีกครั้ง หล่อนพึมพำกับตัวเอง
“นอนเข้าไปได้ไงเนี่ย หนาวจะแย่”
หล่อนส่ายหัวไปมาก่อนกลับเข้าไปที่ห้องนอนและออกมาพร้อมผ้าห่มนวมผืนใหญ่ ลัคณาเข้าไปใกล้ร่างสูงใหญ่ที่นอนเหยียดขาบนโซฟาตัวยาว เขาหลับสนิท ใบหน้าคร้ามคมเอียงไปอีกด้าน หญิงสาวชะโงกดูก่อนค่อย ๆ ห่มผ้านวมให้อย่างเบามือ แต่เมื่อกำลังจะหันหลังให้ก็นึกเป็นห่วงขึ้นมาอีก ร่างบอบบางนั่งลงบนพื้นและค่อย ๆ จับมือห
