บทที่ 8
“กูล่ะสงสารน้อง พูดจริงนะ นี่ถ้าเจอไอ้ผู้ชายคนนั้นจะด่า จะตบ กระทืบสั่งสอนให้มันคลานมาขอโทษน้องกูเลย”
ลลนายังบ่นแต่เมื่อชาลีกำลังจะอ้าปากผสมโรงด้วยกลับต้องชะงักไปอีกเมื่อได้ยินเสียงรถแล่นมาจอดหน้าบ้าน สักครู่ก็เห็นร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งสาวเท้าตรงมายังซุ้มไม้ที่ทั้งสองนั่งอยู่ ทั้งลลนาและชาลีต่างลุกขึ้นออกมาดูก็ต้องผงะเพราะคนที่เดินเข้ามาเป็นชายร่างสูงสมาร์ทในชุดลำลอง อะไรก็ไม่ทำให้ทั้งสองตกตะลึงได้เท่ากับหน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตรของบุรุษที่เดินดุ่มเข้ามาหยุดหน้าซุ้มไม้ แถมเขายังยกมือไหว้ก่อนเอ่ยว่า
“สวัสดีครับ...นี่บ้านของคุณลลนาใช่ไหมครับ?”
“อ่า...ค่ะ...ฉันเนี่ยล่ะค่ะ ลลนา...ไม่ทราบว่าคุณมาหาใครเหรอคะ?”
“สวัสดีครับพี่ลัล...ผมชื่อจอมทัพครับ”
ทันทีที่เขาแนะนำตัวก็ยิ่งทำให้ทั้งสองนิ่งอึ้งโดยเฉพาะลลนาที่เหมือนมีอะไรวิ่งขึ้นมาจุกคอพูดไม่ออก หล่อนเบิกตากว้างเพราะแทบไม่อ
