บทที่ 6
หญิงสาวทั้งถอดใจและเจ็บปวด หล่อนไม่ได้ยินเสียงของจอมทัพอีกต่อไปเมื่อตัดสินใจดึงธนินหันหลังให้และเดินจากไปอย่างเงียบๆ
ลัคณาไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก หล่อนกลับไปยังหอพักพร้อมธนินที่เต็มใจนั่งรถเมล์อีกสายมาเป็นเพื่อนหญิงสาวกระทั่งถึงหน้าหอพักในซอยเล็ก ๆ กลางเมือง
“แล้วกี้จะทำยังไงต่อไป”
ธนินเอ่ยถามหลังจากเดินมาส่งเพื่อนสาวถึงหน้าประตูหอซึ่งเป็นตึกแคบสูงสามชั้น ลัคณาที่กำลังจะเดินผ่านประตูเข้าไปชะงักก่อนหันกลับมา สีหน้าของหล่อนไม่สู้ดีนักและนัยน์ตารื้นน้ำตลอดเวลา
“กี้จะกลับบ้าน”
“คิดดีแล้วเหรอ...แล้ววันนี้...เอ้อ...ต้องขอโทษด้วยที่จะถามว่าอธิการบดีว่ายังไงกับเรื่อง...คลิปนั่น”
ลัคณาถอนใจ “ท่านจะให้เรื่องนี้เข้าที่ประชุมคณะกรรมการคณาจารย์ของมหาวิทยาลัย แต่กี้ว่ามันก็คงไม่พ้นต้องถูกพักการเรียน กี้ก็เลยจะขอยื่นใบลาออกเสียก่อน”
“แต่มันเป็นอนาคตของกี้นะ”
“กี้ไม่มีอนาคต!”
ลัคณาค้า
