บทที่ 5
“กี้...รอพี่ก่อน จะรีบไปไหน”
จอมทัพเข้าไปยืนขวางหน้าลัคณาที่เดินจ้ำอ้าวออกมาพร้อมกับเขาจากห้องทำงานของอธิการบดีหลังจากการพูดคุยกว่าสองชั่วโมงเสร็จสิ้นลง หญิงสาวหยุดชะงักและจ้องใบหหน้าคมเข้มของหนุ่มรุ่นพี่ น้ำตาของหล่อนเหือดแห้งไปแล้วนับแต่ยืนยันอย่างไม่ลังเลว่าจะขอยื่นใบลาออกจากการเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งนี้
“หลีกไปนะคะพี่แจ็ค”
“ไม่...เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง”
“แต่เมื่อกี๊กี้ก็พูดชัดเจนในห้องของท่านอธิการแล้วนะคะว่า...กี้จะลาออก”
“แต่อธิการยังไม่รับปาก เรื่องที่เกิดขึ้นมันใหญ่ก็จริงแต่ทางมหาวิทยาลัยต้องมีขั้นตอนในการจัดการเรื่องทำโทษนักศึกษา”
“ไม่ต้องรอให้ใครมาตัดสินหรอกนะคะ เรื่องแบบนี้เราทำเราก็ตัดสินตัวเองได้”
“ด้วยการลาออกอย่างนั้นเหรอ นี่น่ะเหรอคือการตัดสินใจที่ถูกต้อง คนที่ต้องลาออกคือพี่”
“พี่แจ็คไม่ต้องทำอะไรขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ให้มันเป็นความรับผิดชอบของกี้
