บทที่ 2
ไม่น่าเลย...เธอไม่น่าใจง่าย...ไม่น่าเผลอใจ...ทุกอย่างสายไปแล้วจริงๆ
ทว่าหญิงสาวกลับต้องชะงักเมื่อเดินไปตามโถงทางเดินของตึกอำนวยการซึ่งเป็นเวลาเย็นมากแล้วและดูเหมือนไม่มีใครผ่านมาทางนี้เมื่อหล่อนกำลังจะเดินเลี้ยวที่มุมทางเดินและเห็นคนสองคนยืนคุยกันอยู่หน้าลิฟท์ ลัคณารีบถอยกรูดกลับไปแอบหลังเสาและเยี่ยมหน้าออกไป
“พี่แจ็ค...”
หล่อนอุทานกับตัวเองขณะยืนแอบฟังจอมทัพที่กำลังคุยกันกับนาวินเพื่อนสนิทของเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“แล้วนี่มึงจะเอาไง ไอ้แจ็ค”
นาวินเป็นฝ่ายถามขึ้น เห็นได้ชัดว่าวันนี้เขาดูเคร่งเครียดทั้งที่ปกติเพื่อนสนิทของจิมทัพเป็นคนอารมณ์ขันและมีรอยยิ้มตลอดเวลา ลัคณาแทบจะไม่หายใจขณะฟังเสียงของสองหนุ่มรุ่นพี่ที่ได้ยินชัดเจน สักครู่จอมทัพก็พูดเสียงเข้ม
“กูต้องทำไงล่ะไอ้เก่ง...แม่งเอ๊ย!...ใครวะที่แอบถ่ายกูที่บ้านพัก อย่าให้รู้เชียว”
“มึงจะทำอะไร”
“ถ้าเป็นผู้ชา
