บทที่ 3
ลัคณากลั้นใจพูดแต่อีกฝ่ายกลับหันไปหัวเราะกับเพื่อนทั้งสอง
“เฮ้ย...นังนก นังป่าน...พวกหล่อนได้ยินไหม ยัยหน้าจืดขึ้นเสียงกับฉันล่ะ ถามนิดถามหน่อยทำไมต้องทำหน้าไม่สบายใจขนากน้าน แค่อยากรู้เองว่าจะรีบไปไหน”
“จะธุระเรื่องอะไร...มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเธอนี่นาพิมพ์พิณ ถอยไปเถอะ ฉันต้องรีบไป...”
“ห้องอธิการบดี...ใช่ไหม”
พิมพ์พิณต่อประโยคของลัคณาที่พูดไม่ทันจบทำเอาอีกฝ่ายถึงกับชะงักหน้าถอดสี
“ธะ...เธอรู้ได้ไง”
พิมพ์พิณยักไหล่ “คิดว่าฉันตกข่าวเรื่องหล่อนกับรุ่นพี่จอมทัพที่ดังไปทั้งมหาลัยรึไง ในเมื่อตอนนี้หล่อนกลายเป็นคนดังที่ใคร ๆ ก็รู้จักกันทั้งมหาลัยแล้วไม่รู้ตัวบ้างเหรอ”
ลัคณานิ่งอึ้งไปอีก พิมพ์พิณรู้เรื่องนี้ซึ่งมันก็ไม่แปลกเพราะข่าวฉาวโฉ่มักกระจายไปเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง บรรยากาศรอบๆ เริ่มอึดอัด ลัคณาไม่รู้เลยว่าหล่อนจะต้องพบกับความกดดันและความเครียดที่มันถั่งโถมอีกสักแค่ไหน เ
