“มายิงกับมิยาตาฉีฟ้าด้วยฮับ ฉีเหมืองน้ำทะเยนี้เยย” คลื่นเงยหน้ามองรูปภาพท้องทะเลสีครามที่อยู่บนฝาผนัง เล่าเรื่องของมารินกับมิราให้ปู่ ย่า และยายฟัง หลังจากบอกข่าวดีเรื่องการตั้งครรภ์ของคนเป็นแม่
“เป็นลูกครึ่งฝรั่งหรือเปล่าคะ” พรทิพาถาม
“เหมืองเพื่องที่โยงเยียงแน่เยยฮับ ผมฉีทอง ผมฉีน้ำตาง ตาฉีฟ้า แต่ไม่มีใครฉวยเหมืองมิยาเยย” ยามพูดถึงมิรา แก้มของคลื่นจะแดงระเรื่อ และแสดงความขวยเขินให้เห็นตลอด ด้วยเรียนโรงเรียนนานาชาติ จึงทำให้มีเพื่อนหลากหลายเชื้อชาติ มีเพื่อนที่ตาสีฟ้า แต่ก็ไม่มีใครสวยเหมือนมิรา ทุกคนได้แต่ฟังและอมยิ้มกับท่าทางของเด็กชายตัวน้อยตรงหน้า
“แล้วมารินไม่สวยเหรอคะ” ใบหน้าเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองเหมือนกันจนแทบแยกไม่ออก จะต่างกันจนเห็นได้ชัดก็เป็นท่วงท่าการพูด ที่มิราจะนิ่งมากกว่ามาริน คนหนึ่งพูดทุกอย่าง อีกคนจึงพูดน้อย แต่ก็ร่าเริงสดใสทั้งคู่
“มิยาฉวยกว่าฮับ”
“มิรากับมารินเป็
