“ย้มเยย ไม่ให้ตีกา ไม่ฟังเยย” วารินยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาเท้าเอวขึงขัง บอกแล้วว่าไม่ให้ตีลังกา แต่ก็ไม่ฟังตนเลย
“ก็พี่ตาเบลอเห็นมิรา หูก็เบลอ ได้ยินเสียงมิรา” คลื่นลุกขึ้นมานั่ง ปัดทรายออกจากตัว คิดว่าตนตาพร่ามัว หูก็ได้ยินเสียงแว่ว จะเป็นไปได้อย่างไรที่มิราจะมาที่นี่
“สมองเบลอด้วย”
“วาริน พี่ได้ยินเสียงมิราอีกแล้ว” คลื่นยังคงคิดว่าตัวเองหูฝาด
“นี่แหนะ บ้องหูเยย” มือป้อม ๆ ของวารินฟาดใส่หูข้างซ้ายของพี่ชาย
“วารินตีพี่ทำไม” คลื่นไม่เข้าใจว่าทำไมน้องถึงตีตน
“เยียกติ” วารินช่วยเรียกสติพี่ชาย
“ก็พี่ได้ยินเสียงมิราจริง ๆ นี่นา แต่มิราอยู่ภูเก็ตนะจะมาได้ไง”
“ติไม่มา เบิ๊ดโหยกเยยนะ โหยกแตกเยย” วารินตั้งท่าง้างมือจะฟาดกะโหลกพี่ชายจริง ๆ
“พอแล้ว” คลื่นเอียงตัวหลบฝ่ามือน้องสาว
“มึงเลยเทโอ ทำให้คุณหนูเห็น คุณหนูก้าวร้าวเลย มึงมันเป็นแบบอย่างไม่ดี” พอลชี้หน้าตัวต้นเหตุที่ทำให้คุณหนูวารินจด
