ผ่านไปหลายปีม่านฟ้ายังคงสวยไม่สร่าง แม้จะเริ่มมีริ้วรอยตามกาลเวลาบ้างแล้วก็ตาม
"มาที่นี่มีธุระอะไร" เอเดรียนถามเสียงขรึม
"คำถามฟังดูห่างเหินจัง เราคนกันเองแท้ๆ"
"ผมไม่มีเวลามาล้อเล่นกับคุณหรอกนะม่านฟ้า ต้องการอะไรก็พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า"
"ถ้าอยากรู้ว่าม่านมีเรื่องอะไร คุณก็พาม่านขึ้นห้องสิคะ"
"ม่านฟ้าผมไม่ใช่เพื่อนเล่นคุณนะ จะพูดจะจาอะไรก็ให้ระวังปากไว้ด้วย"
"แหม อย่าเพิ่งโกรธสิคะ ม่านยังพูดไม่จบเลย เมื่อกี้ม่านหมายถึงห้องทำงานค่ะ ไม่ใช่ห้องนอน ถึงเมื่อก่อนเราจะเคยขึ้นด้วยกันบ่อยๆ ก็เถอะ"
"งั้นก็ขึ้นมา ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณมีเรื่องอะไร"
ม่านฟ้ากรีดยิ้มออกมาทันทีที่เอเดรียนยอมให้เธอขึ้นห้องด้วย ถึงจะเป็นแค่ห้องทำงานก็เถอะ เพราะมันไม่ใช่ปัญหาเลย
ค่ำๆ วันเดียวกัน...กลับจากฝึกงานมาเจ้าขาก็เจอวาดจันทร์ในชุดสวยนั่งรออยู่ที่สวนหน้าบ้าน ภูวดลอาสามาส่งเธอเหมือนเคยแต่วันนี้เขารีบไปท
