Bad Brother พิษรักน้องชายเถื่อน

"ชิมอันนี้ด้วยสิ" "โอ้ย! เบาหวานจะขึ้นตาอยู่แล้วเนี่ย ฉันรู้ว่าแกอยากทำเค้กต้อนรับที่น้องกลับมา แต่แกจะเอาเค้กมาให้ฉันชิมทุกวี่ทุกวันไม่ได้" "ก็กลัวมันไม่อร่อยนี่นา" "กลัวไม่อร่อยก็ซื้อสิคะ เค้กร้านดังมีเยอะแยะ" "ไม่เอา ฉันอยากทำด้วยตัวเองมากกว่า" "เรื่องมาก น้องนะไม่ใช่ผัว จะอะไรนักหนา" "เพราะเป็นน้องนี่แหละถึงยิ่งต้องตั้งใจทำเป็นพิเศษตกลงว่ามันอร่อยจริงๆ ใช่มั้ย" เจ้าขาถามอีกครั้งเพื่อความชัวร์ ช่วงนี้เธอฝึกทำเค้กสูตรใหม่มาให้เพื่อนชิมทุกวัน ไม่แปลกที่อีกฝ่ายจะกลัวเป็นเบาหวาน "อร่อย รับรองน้องแกชิมต้องร้องว้าว ว้าว ว้าว" "เว่อร์แล้วควีน" "พูดความจริงก็ไม่เชื่ออีกคนเรา" "แกก็พูดให้มันจริงใจหน่อยสิ" "เค้กแกอร่อยมากจริงๆ พอใจยัง" "พอใจแล้ว" "พรุ่งนี้แล้วใช่มั้ยที่น้องแกจะมา" "อืม" "ดีใจมากเลยล่ะสิท่า" "โคตรๆ" "เชื่อแล้วจ้า เจ้าขาผู้เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ถึงกับพูดคำว่าโคตรๆ ออกมาจากปากได้" "ก็มันดีใจจริงๆ นี่นา แกไม่รู้หรอกว่าฉันเฝ้ารอวันที่เค้าจะกลับมานานแค่ไหน" "แล้วหน้าตาน้องแกเป็นไง" เวลาพูดถึงน้องชาย ดวงตากลมโตจะเป็นประกายระยิบระยับเสมอสร้างความอยากรู้อยากเห็นให้ควีนไม่น้อย "ตอนเด็กๆ น่ารัก แต่ตอนโตไม่รู้" ว่าแล้วเจ้าขาก็หุบยิ้มไป ตั้งแต่อีกฝ่ายขอไปเรียนต่อต่างประเทศตอนช่วงมอต้น เธอก็ไม่เคยเห็นหน้าน้องชายอีกเลย ข่าวคราวของออสตินส่วนใหญ่ก็จะรับรู้มาจากคุณแด๊ดกับคุณมัมอีกที เหมือนน้องจะชอบใช้ชีวิตที่นู่นมากกว่าเพราะตอนแรกออสตินจะเรียนต่อปริญญาตรีที่นั่นเลย คุณแด๊ดกลัวว่าออสตินจะไม่กลับเมืองไทยเลยยอมให้เรียนวิศวะ ทั้งที่อยากให้เรียนบริหารมากกว่าเพราะจบมาก็ต้องรับช่วงต่อธุรกิจสายการบินในอนาคต ออสตินเลยยอมกลับเมืองไทย "แสดงว่าน้องแกไม่เล่นโซเชียล?" "มั้ง" ข้อนี้เธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ออสตินอาจจะเล่นแต่บล็อคไม่ให้เธอเห็นก็ได้ "ผู้ชายก็แบบนี้แหละ โลกส่วนตัวสูงเป็นธรรมดา" "อือ ฉันกลับก่อนนะ" "ไหนๆ ก็มาแล้ว ไม่ไปช็อปปิงด้วยกันหน่อยเหรอ เครื่องสำอางคอลใหม่แบรนด์ที่แกอยากได้มาแล้วนะ" "เอาไว้วันหลังเถอะ ฉันจะรีบกลับไปทำเค้กให้น้องต่อ" "อะไรก็น้องๆๆๆ ถ้าไม่บอกนี่ฉันคิดว่าเป็นผัวแกจริงๆ แล้วนะยัยเจ้าขา" ควีนบ่นเบาๆ ตอนที่เจ้าขาออกไปแล้ว "คุณหนูจะแวะที่ไหนต่อมั้ยครับ" "กลับบ้านเลยค่ะ เจ้าขาจะกลับไปทำขนมต่อ" อาทิตย์หน้าถึงจะเปิดเทอมระหว่างนี้เจ้าขาเลยกลับมาอยู่ที่บ้าน รถยนต์หรูเลี้ยวเข้าคฤหาสน์ใหญ่โตในหนึ่งชั่วโมงต่อมา "เอาขนมไปให้เพื่อนชิมอีกแล้วล่ะสิ" กลับมาก็เจอวาดจันทร์ยืนรออยู่ที่หน้าบ้าน "คุณมัมรู้ได้ยังไงคะ" "ไม่รู้ก็แย่แล้ว หนูเล่นถือขนมออกจากบ้านไปทุกวัน ทั้งๆ ที่มัมกับแด๊ดก็บอกแล้วว่ามันอร่อย" "งื้อ ก็เจ้าขาอยากได้คนยืนยันเพิ่มอีกเสียงนี่คะ" อีกอย่างเธอกลัวว่าที่พวกท่านจะชมจะเป็นเพราะอยากรักษาน้ำใจลูกสาว "แล้วหนูควีนว่ายังไงบ้าง" "ควีนบอกว่าอร่อยค่ะ" "งั้นก็ทำสูตรนี้เนอะ" "ค่ะ" เจ้าขาระบายยิ้มภูมิใจกับสูตรขนมที่คิดขึ้นมาเองโดยเฉพาะ ทว่าหัวใจเธอจะฟูฟ่องมากกว่านี้ถ้าออสตินเป็นคนชม นอกจากเค้ก เจ้าขาก็ยังแอบซื้อนาฬิกาแบรนด์กลางๆ เป็นของขวัญให้น้องชายอีกหนึ่งอย่าง แบรนด์กลางๆ แต่ราคาก็ทำเอาเงินในบัญชีเธอพร่องลงไปเยอะอยู่เหมือนกัน ตามเวลาที่กำหนดเครื่องบินไฟล์ที่ออสตินโดยสารมาจะแลนด์ประมาณตอนห้าโมงเย็น คุณแด๊ดกับคุณมัมจะเป็นคนไปรับที่สนามบิน ส่วนเธอก็มีหน้าที่จัดโต๊ะเตรียมอาหารรออยู่ที่บ้าน รอไม่นานคุณแด๊ดกับคุณมัมก็กลับมาพร้อมออสติน กึก... ร่างสูงใหญ่ของน้องทำให้เจ้าขาชะงัก ด้วยความสูงแค่หนึ่งร้อยหกสิบเอ็ดทำให้เจ้าขาต้องเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ออสตินอายุน้อยกว่าเธอตั้งสามปี ทำไมดูโตกว่าเธอเยอะมาก "ตะ...ตินเหรอ" เสียงแผ่วๆ ของเจ้าขาถามขึ้น "..." ออสตินเพียงปรายตามองพี่สาวตัวเล็กด้วยแววตาเรียบนิ่ง "จำไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ มัมก็เกือบจำน้องชายเราไม่ได้เหมือนกัน" วาดจันทร์มีความสุขมากที่ลูกชายยอมกลับมา "ยะ...ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ" "..." ออสตินยังเงียบใส่เหมือนเดิม เจ้าขาเลยรู้สึกหน้าแตกนิดหน่อยที่น้องชายไม่ยอมพูดด้วยสักคำ "ตอนนี้แด๊ดว่าเราไปกินข้าวกันก่อนเถอะ เจ้าตินมันคงหิว นั่งเครื่องมาตั้งหลายชั่วโมง" เอเดรียนทำลายสถานการณ์อึดอัดระหว่างพี่น้องลง เจ้าขาเดินรั้งท้ายตามทุกคนไปที่โต๊ะอาหาร แล้วนั่งลงข้างๆ ร่างสูงใหญ่ของน้องชาย ออสตินกินข้าวได้ไม่กี่คำก็วางช้อนลง "อิ่มแล้วเหรอ" วาดจันทร์ถามลูกชาย "ครับ" "งั้นกินของหวานหน่อยก็แล้วกัน พี่เขาอุตส่าห์ทำเค้ก..." ครืด... "ผมขอตัวไปพักก่อนนะครับ ห้องนอนผมยังเป็นห้องเดิมอยู่ใช่มั้ย" "จ๊ะ มัมให้คนทำความสะอาดเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้แล้ว" แล้วร่างสูงก็เดินเลี้ยวออกไป "พูดก็น้อย กินก็ยังน้อยอีก ดูสิเนี่ยเค้กของลูกสาวเราเป็นหมันเลย" วาดจันทร์บ่นกับสามี "อาการเจ็ตแล็กก็แบบนี้แหละคุณ ไว้ค่อยเอาให้มันกินทีหลังนะเจ้าขา" "ค่ะคุณแด๊ด" มื้ออาหารเย็นเลยจบลงอย่างรวดเร็ว คุณแด๊ดกับคุณมัมเลือกที่จะขึ้นไปนอนพักผ่อนบนห้อง เจ้าขาที่ไม่รู้จะทำอะไรก็มานั่งดูทีวีที่ห้องรับแขก แต่ตาก็คอยมองไปที่บันไดเป็นระยะ เธอไม่เชื่อหรอกว่าผู้ชายตัวโตกินข้าวแค่นั้นจะอิ่ม จวบจนดูหนังจบไปสามเรื่อง เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินลงมา "หิวเหรอ พี่หาอะไรให้กินมั้ย" เจ้าขารีบเด้งตัวลุกจากโซฟาแล้วเดินตามออสตินไปที่ครัว แต่ปรากฏมาว่าออสตินแค่ลงมาหาน้ำดื่ม "อึ่ก" เจ้าขาเม้มริมฝีปากมองน้องชายกระดกน้ำลงลำคออึกใหญ่ เจ้าขาเลยใช้โอกาสนี้เอาเค้กออกมา "ถ้าไม่กินภายในวันนี้จะเสียรสชาติ...ตินลองกินสักคำนะ" เจ้าขายื่นช้อนให้น้องตักกินได้เลย "..." ตาคมหลุบมองเค้กน่าตาน่ากิน "แค่คำเดียวก็ได้ พี่ขอแค่นี้" "ก็ได้" มือหนายอมรับเค้กและช้อนไป เพียงแค่นี้ก็ทำให้เจ้าขายิ้มออกแล้ว ทว่า... พรึ่บ! "ตินทิ้งเค้กของพี่ทำไม" เค้กที่เธออุตส่าห์ตั้งใจทำตอนนี้ได้ลงไปนอนอยู่ในถังขยะเรียบร้อย "เวลาคนที่เราเกลียดชิบหายเอาอะไรมาให้ก็ต้องทำแบบนี้ไม่ใช่เหรอ" "นะ...นี่ตินยังเกลียดพี่อยู่อีกเหรอ" "ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน กูก็เกลียดมึงไม่เปลี่ยนเจ้าขา จำใส่หัวไว้"