บทที่ 2 เท่าที่ต้องการ

589 คำ
"แล้วพี่ต้องทำยังไงตินถึงจะหายโกรธ" "อยู่ห่างๆ กูเจ้าขา ง่ายๆ แค่นั้นเลย" พูดจบออสตินก็เดินผ่านหน้าเธอไป เจ้าขาสะอึก หลายปีที่ผ่านมาเธอก็นึกว่ากาลเวลาจะหลอมละลายความเกลียดชังในใจออสตินหมดแล้วซะอีก "ของหวานวันนี้เป็นทับทิมกรอบและวุ้นกะทินะคะ" สาวใช้เอ่ยเมื่อเจ้านายรับประทานอาหารคาวเสร็จ เช้าวันนี้เอเดรียนไม่ได้อยู่กินข้าวด้วยเพราะต้องรีบไปประชุมที่บริษัท "แล้วเค้กเมื่อวานล่ะ" วาดจันทร์ถามสาวใช้ "เค้กอะไรคะคุณผู้หญิง" "ก็เค้กในตู้เย็นที่เจ้าขาทำ" "ในตู้เย็นไม่มีเค้กสักก้อนนะคะ" "จะไม่มีได้ยังไงก็เมื่อวานยังไม่ได้กิน" "ไม่มีจริงๆ ค่ะคุณผู้หญิง" "คือ..." เจ้าขารับรู้ได้ทันทีว่ากำลังถูกสายตาคมจ้องมองมาตั้งแต่ขยับริมฝีปาก "คืออะไรเจ้าขา" "คือเจ้าขาเป็นคนกินเค้กหมดเองค่ะ" "เค้กสองปอนด์กินคนเดียวหมดเลยเนี่ยนะ?" "ค่ะ พอดีเมื่อคืนเจ้าขาน้ำตาลตกเลยเผลอกินซะเกลี้ยงเลย" "ถ้างั้นแล้วไป ไว้เจ้าขาค่อยทำก้อนใหม่ให้ตินก็แล้วกัน" "น่าจะไม่ได้ทำแล้วล่ะค่ะ" "อ้าว ทำไมล่ะ" "วันนี้เจ้าขาจะย้ายกลับไปอยู่ที่คอนโดค่ะ" ในเมื่อออสตินขอให้เธออยู่ห่างๆ เธอก็จะทำตามที่น้องต้องการอย่างไม่มีข้อแม้ "ทำไมรีบกลับนักล่ะ มหาลัยยังไม่เปิดเทอมเลยไม่ใช่เหรอ" "เจ้าขาต้องรีบกลับไปช่วยเพื่อนๆ เตรียมกิจกรรมรับน้องน่ะค่ะ" "เสียดายจัง ครอบครัวเราอุตส่าห์ได้อยู่พร้อมหน้ากันทั้งที" "คุณมัมลืมอะไรไปรึเปล่าคะ" "หืม มัมลืมอะไรเหรอ" "เจ้าขากับตินเรียนที่เดียวกัน" เธอเองก็เพิ่งรู้เรื่องนี้เมื่อวานว่าออสตินสอบเข้าคณะวิศวกรรม สาขาเครื่องกลได้ "จริงด้วย! มัมก็ลืมซะสนิทเลย" "ถ้าอย่างนั้นตินย้ายไปอยู่คอนโดเดียวกับพี่เจ้าขาดีมั้ยลูก เราเพิ่งกลับจากเมืองนอกแถมยังไปอยู่ตั้งนาน ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจพี่เค้าจะได้ช่วยเหลือได้" คอนโดที่เจ้าขาอยู่มีสองห้องนอนพอดีและขนาดกว้างพอสมควร เพราะตอนซื้อให้เจ้าขา เอเดรียนเลือกห้องที่ใหญ่ที่สุด "แด๊ดรับปากผมแล้วว่าจะซื้อคอนโดให้ใหม่" "อะไรกัน ไม่เห็นแด๊ดเราปรึกษามัมเลย" "เอ่อ เจ้าขาขอตัวไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะคะ" ร่างเล็กเดินขึ้นบันไดจนมาถึงหน้าห้องนอนก็รู้สึกว่ามีคนเดินตามหลังมา "ตินมีอะไรกับพี่รึเปล่า" "ทำไมมึงถึงไม่บอกมัมไปตรงๆ ว่ากูเป็นคนเอาเค้กโง่ๆ นั่นทิ้งขยะ" "พี่ไม่อยากทำให้ตินมีปัญหากับมัม" "อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะทำให้กูเกลียดมึงน้อยลงนะเจ้าขา" "พี่รู้ว่าตินไม่มีวันเลิกเกลียดพี่" "รู้ก็ดี" "ถ้าบังเอิญเจอกันที่มหา'ลัยก็อย่ามาทัก" "ได้ พี่จะไม่ทัก แค่นี้ใช่มั้ยที่ตินต้องการ" ออสตินจ้องมองใบหน้าหวานของผู้เป็นพี่สาวนิ่งๆ "ใช่ ไม่ต้องบอกใครว่าเราเป็นอะไรกันยิ่งดี" "อันนี้น่าจะยากหน่อยนะเพราะว่าเรานามสกุลเหมือนกัน" "..." "แต่พี่จะไม่พูดไปหรอก ยกเว้นว่าจะมีคนถาม ไม่ต้องห่วง" บอกแล้วไงว่าถ้าออสตินต้องการอะไร เธอก็พร้อมจะทำให้เขาได้ทุกอย่าง
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม