บทที่ 2 เท่าที่ต้องการ
589 คำ
"แล้วพี่ต้องทำยังไงตินถึงจะหายโกรธ"
"อยู่ห่างๆ กูเจ้าขา ง่ายๆ แค่นั้นเลย"
พูดจบออสตินก็เดินผ่านหน้าเธอไป เจ้าขาสะอึก หลายปีที่ผ่านมาเธอก็นึกว่ากาลเวลาจะหลอมละลายความเกลียดชังในใจออสตินหมดแล้วซะอีก
"ของหวานวันนี้เป็นทับทิมกรอบและวุ้นกะทินะคะ" สาวใช้เอ่ยเมื่อเจ้านายรับประทานอาหารคาวเสร็จ เช้าวันนี้เอเดรียนไม่ได้อยู่กินข้าวด้วยเพราะต้องรีบไปประชุมที่บริษัท
"แล้วเค้กเมื่อวานล่ะ" วาดจันทร์ถามสาวใช้
"เค้กอะไรคะคุณผู้หญิง"
"ก็เค้กในตู้เย็นที่เจ้าขาทำ"
"ในตู้เย็นไม่มีเค้กสักก้อนนะคะ"
"จะไม่มีได้ยังไงก็เมื่อวานยังไม่ได้กิน"
"ไม่มีจริงๆ ค่ะคุณผู้หญิง"
"คือ..." เจ้าขารับรู้ได้ทันทีว่ากำลังถูกสายตาคมจ้องมองมาตั้งแต่ขยับริมฝีปาก
"คืออะไรเจ้าขา"
"คือเจ้าขาเป็นคนกินเค้กหมดเองค่ะ"
"เค้กสองปอนด์กินคนเดียวหมดเลยเนี่ยนะ?"
"ค่ะ พอดีเมื่อคืนเจ้าขาน้ำตาลตกเลยเผลอกินซะเกลี้ยงเลย"
"ถ้างั้นแล้วไป ไว้เจ้าขาค่อยทำก้อนใหม่ให้ตินก็แล้วกัน"
"น่าจะไม่ได้ทำแล้วล่ะค่ะ"
"อ้าว ทำไมล่ะ"
"วันนี้เจ้าขาจะย้ายกลับไปอยู่ที่คอนโดค่ะ" ในเมื่อออสตินขอให้เธออยู่ห่างๆ เธอก็จะทำตามที่น้องต้องการอย่างไม่มีข้อแม้
"ทำไมรีบกลับนักล่ะ มหาลัยยังไม่เปิดเทอมเลยไม่ใช่เหรอ"
"เจ้าขาต้องรีบกลับไปช่วยเพื่อนๆ เตรียมกิจกรรมรับน้องน่ะค่ะ"
"เสียดายจัง ครอบครัวเราอุตส่าห์ได้อยู่พร้อมหน้ากันทั้งที"
"คุณมัมลืมอะไรไปรึเปล่าคะ"
"หืม มัมลืมอะไรเหรอ"
"เจ้าขากับตินเรียนที่เดียวกัน" เธอเองก็เพิ่งรู้เรื่องนี้เมื่อวานว่าออสตินสอบเข้าคณะวิศวกรรม สาขาเครื่องกลได้
"จริงด้วย! มัมก็ลืมซะสนิทเลย"
"ถ้าอย่างนั้นตินย้ายไปอยู่คอนโดเดียวกับพี่เจ้าขาดีมั้ยลูก เราเพิ่งกลับจากเมืองนอกแถมยังไปอยู่ตั้งนาน ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจพี่เค้าจะได้ช่วยเหลือได้" คอนโดที่เจ้าขาอยู่มีสองห้องนอนพอดีและขนาดกว้างพอสมควร เพราะตอนซื้อให้เจ้าขา เอเดรียนเลือกห้องที่ใหญ่ที่สุด
"แด๊ดรับปากผมแล้วว่าจะซื้อคอนโดให้ใหม่"
"อะไรกัน ไม่เห็นแด๊ดเราปรึกษามัมเลย"
"เอ่อ เจ้าขาขอตัวไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะคะ"
ร่างเล็กเดินขึ้นบันไดจนมาถึงหน้าห้องนอนก็รู้สึกว่ามีคนเดินตามหลังมา
"ตินมีอะไรกับพี่รึเปล่า"
"ทำไมมึงถึงไม่บอกมัมไปตรงๆ ว่ากูเป็นคนเอาเค้กโง่ๆ นั่นทิ้งขยะ"
"พี่ไม่อยากทำให้ตินมีปัญหากับมัม"
"อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะทำให้กูเกลียดมึงน้อยลงนะเจ้าขา"
"พี่รู้ว่าตินไม่มีวันเลิกเกลียดพี่"
"รู้ก็ดี"
"ถ้าบังเอิญเจอกันที่มหา'ลัยก็อย่ามาทัก"
"ได้ พี่จะไม่ทัก แค่นี้ใช่มั้ยที่ตินต้องการ"
ออสตินจ้องมองใบหน้าหวานของผู้เป็นพี่สาวนิ่งๆ "ใช่ ไม่ต้องบอกใครว่าเราเป็นอะไรกันยิ่งดี"
"อันนี้น่าจะยากหน่อยนะเพราะว่าเรานามสกุลเหมือนกัน"
"..."
"แต่พี่จะไม่พูดไปหรอก ยกเว้นว่าจะมีคนถาม ไม่ต้องห่วง" บอกแล้วไงว่าถ้าออสตินต้องการอะไร เธอก็พร้อมจะทำให้เขาได้ทุกอย่าง
- ผู้เขียน
