สามปีผ่านไปไวเหมือนโกหก เผลอแป๊บเดียวเจ้าขาก็เรียนจบปริญญาโทและสถาบันทำขนมชื่อดังของฝรั่งเศศ
ร่างบางถอดแว่นกันแดดสีชาแล้วสูดอากาศบ้านเกิดให้เต็มปอด คุณแด๊ดเพิ่งยอมอนุญาตให้เธอกลับเมืองไทยได้เมื่อไม่กี่วันก่อน จึงรีบเก็บกระเป๋ากลับมาก่อนคุณแด๊ดจะเปลี่ยนใจ
"เจ้าขากลับมาแล้วเหรอ ยินดีต้อนรับกลับบ้านเรานะ" วาดจันทร์มารับเจ้าขาที่สนามบิน
"ขอบคุณค่ะคุณผู้หญิง"
"ผ่านมาตั้งหลายปีแล้วทำไมยังเรียกมัมแบบนี้อยู่อีก ยังไม่หายโกรธมัมกับแด๊ดอีกเหรอ"
"เจ้าขาไม่เคยโกรธคุณมัมกับคุณแด๊ดเลยสักครั้ง" เจ้าขาคลี่ยิ้มแล้วโผกอดวาดจันทร์อย่างออดอ้อนราวเด็กห้าขวบ
"ต่อไปห้ามเรียกแบบนี้อีก ไม่งั้นมัมจะหยิกให้เนื้อเขียวเลยคอยดู" วาดจันทร์เอ่ยน้ำเสียงจริง
"ต่อไปเจ้าขาจะไม่พูดแล้วค่ะ แล้วนี่คุณแด๊ดไม่ได้มาด้วยเหรอคะ"
"รออยู่ที่ร้านอาหารกับน้องชายเราน่ะ"
กึก! คำว่าน้องชายทำให้เจ้าขาชะงักไปเสี้ยววิ ก่อนจะค่อยๆ คลี
