ฐากูรหันไปมองหน้าอาราดา ดวงตาของหญิงสาวยังคงสับสนอยู่
“เธอเป็นของๆนายอยู่แล้ว”
วิศรุตยิ้มบางๆ
“ขอบใจมากเพื่อน”เขาพูดเพียงเท่านั้นก็เดินไปหาเธอ จับมือเล็กบางเย็นเฉียบนั้นไว้แน่น กล่าวด้วยน้ำเสียงที่น่าหมั่นไส้ “หมดธุระที่นี่แล้ว ไปกันเถอะที่รัก”
เธอถูกลาก ทั้งที่ยังไม่ทันตั้งตัว
“แล้วนายจะพาเธอไปไหน”
“เอาไว้ฉันจะติดต่อกลับมาหานายนะ ไปล่ะ” เขาบอกแล้วก็ลากตัวหญิงสาวออกจากบ้านหลังใหญ่ไป โดยมีสายตาเศร้าแต่แฝงความยินดีของฐากูรมองส่งตามหลัง
เมื่อถึงรถกระบะคันใหญ่ที่จอดรออยู่บริเวณถนนด้านหน้าของตัวบ้าน หญิงสาวสะบัดมือออกจากการเกาะกุม มองเขาตาขวางๆ
“ไอไม่ไปไหนกับคุณเล็กทั้งนั้น จนกว่าคุณเล็กจะอธิบายทุกอย่าง”
เขาส่ายหน้าน้อยๆเหมือนคนขัดอกขัดใจ
“เอาไว้จะอธิบายให้ฟังทีหลัง แต่ตอนนี้ ไปกันก่อนเถอะนะ”
“บอกมาสิคะว่าใครสั่งให้คนมาทำร้ายไอ”
“อาราดา พูดไม่รู้เรื่องเหรอ บอกว่าจะอธิบายทีหลัง”
