พันธนาการเถื่อน

ฉันกลับมาแล้ว เธอรู้รึยัง

“ไม่เคย” เขาปากแข็ง และคิดว่าตัวเองจะตอบแบบนี้ไปตลอดชีวิตด้วย “ไม่อยากหาเรื่อง”

หาเรื่องหรือ...ฐากูรถอนหายใจให้กับชีวิตยุ่งยากของตัวเอง

“ฉันว่าเราน่าจะแยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้วนะ” เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา ซึ่งเหลือเวลาอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนจะถึงเที่ยงคืน “นายเองก็เพิ่งจะลงจากเครื่อง น่าจะกลับไปพักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวคุณป้าท่านจะเคืองพวกเรากันหมด”

“ฉันคิดว่าจะย้ายไปอยู่ที่คอนโดใกล้บริษัท นายหาห้องชุดดีๆให้หน่อยสิ เอาสักประมาณสามสิบล้านนะ ฉันอยากได้แบบเงียบๆติดริมแม่น้ำเจ้าพระยาได้ยิ่งดี”

“ขอคุณป้าแล้วเหรอ”

“ขอตั้งแต่ก่อนมา ไม่อย่างนั้นฉันก็ยังไม่กลับ”

“ทำไมไม่อยากอยู่บ้าน”

ชายหนุ่มมีคำตอบนั้นแล้วในใจ แต่ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องตอบ หลังจากกลับมาที่โต๊ะ สังสรรค์ต่อกันอีกนิดหน่อย เขาก็แยกตัวกลับออกมาก่อน ด้วยเหตุผลที่เพื่อนรักได้นำเสนอ

วิศรุตกลับเข้ามานั่งในรถ ดวงตาเกิดประกายเล็กน้อยเมื่อนึกถึงใครบางคนขึ้นมา แน่นอน เขายังคงไม่ได้พบกับหญิงสาว เพราะตั้งแต่ลงจากเครื่องมา เขายังไม่ได้เหยียบเข้าไปในบ้านเลย

“ฉันกลับมาแล้ว เธอรู้รึยัง”

สีหน้าเขาเย็นชา ดวงตาคมกริบอ่อนแสงลงเล็กน้อย เขาถอนหายใจแผ่วเบา รู้สึกในหัวนั้นหนักอึ้งขึ้นมา เมื่อต้องขับรถมุ่งหน้ากลับบ้านเป็นครั้งแรกในรอบห้าปี

“ห้าปีที่ฉันไม่เคยติดต่อกลับมา ก็คงจะทำให้เธอเข้าใจได้นะว่ามันควรจะเป็นยังไง” เขาไม่ได้สบายใจนักหรอก รู้สึกท้องไส้มันปั่นป่วนไปหมด เขามักจะเกิดอาการนี้ทุกครั้งเวลาที่รู้สึกตื่นเต้น ซึ่งเขาเป็นมันไม่บ่อยสักเท่าไหร่หรอก “เพราะฉันคือคนที่ถูกกำหนดให้ต้องประสบความสำเร็จในชีวิต ทั้งเรื่องงาน เกียรติยศและคู่ครอง”

ดังนั้น ผู้หญิงที่ไม่เหมาะสม คือคนที่ไม่ควรเข้าใกล้

“ฉันหวังว่าเธอเองก็คงจะไม่ได้รอฉันอยู่หรอกนะ” ชายหนุ่มสูดลมหายใจเย็นเฉียบเข้าเต็มปอด ขณะก้าวลงจากรถที่จอดสนิทนิ่งตรงถนนหน้าโถงประตูบ้าน ในเวลาดึกเช่นนี้ คนในบ้านส่วนใหญ่ก็คงจะหลับใหลไปแล้วตามธรรมชาติชีวิต เขาตั้งใจเลือกมาเวลานี้ เพราะไม่อยากเจอใครบางคน และคิดจะออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าตรู่ในวันพรุ่งนี้ด้วย

“ไม่ต้องขนกระเป๋าลงจากรถหรอกนะ ฉันแค่จะแวะมาเอาของบางอย่างเท่านั้น”

ลุงมิ่งคนขับรถประจำบ้าน หน้าเหวอ แปลกใจ เมื่อขยี้ตาจากการหลับใหลที่บริเวณหน้าประตู กุลีกุจอเข้ามาจะบริการเจ้านายหนุ่ม แต่กลับถูกปฏิเสธ

“ไม่ต้องทำหน้าเหมือนจะถูกไล่ออกหรอกน่า ฉันไม่ได้จะกลับมาอยู่บ้าน ฉันจะไปอยู่คอนโด คุณแม่ท่านอนุญาตแล้ว”

ชายหนุ่มพูดจบก็ก้าวขึ้นบันไดห้าขั้นสู่ประตูโถงรูปโค้งงดงาม สลักลวดลายด้วยปูนปั้นสีขาวสลับทองสุกปลั่ง สายตาของเขาพยายามเสาะหาอะไรบางอย่าง โดยไม่รู้ตัว

“ทุกคนนอนกันหมดแล้วเหรอ พวกคนใช้ล่ะ นอนกันหมดรึยัง”

นายมิ่งกำลังจะเปิดประตูรถ เพื่อจะขับพาเข้าไปจอดให้เป็นที่ในลานจอดซึ่งอยู่ติดกำแพงอีกด้านของคฤหาสน์ ลุงชราต้องหันกลับไปมองชายหนุ่มซึ่งยืนอยู่บนขั้นสูงสุดของบันได

“อันนี้กระผมก็ไม่แน่ใจครับ แต่ส่วนมากคนที่หลับคนสุดท้ายของบ้าน ก็จะเป็นคุณชุลีพรล่ะครับ”

ดวงตาของชายหนุ่มกระตุกนิดๆ เมื่อได้ยินชื่อนี้

“คุณหนูมีอะไรจะเรียกใช้พวกคนรับใช้รึเปล่าครับ ให้กระผมทำให้ก็ได้ครับ” เพราะเห็นมาตั้งแต่ยังไม่คลอดออกมา ลุงแกเลยเรียกติดปากแบบนั้น คุณหนูตัวโตยังรู้สึกชินหูอยู่ดี แม้จะห่างเหินคำเรียกชื่อประมาณนี้ไปนานแล้วก็ตาม

“ไม่หรอก ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากได้กาแฟสักถ้วยเท่านั้นเอง ลุงไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการเองไม่ต้องห่วง”

“ครับคุณหนู” ลุงมิ่งกำลังจะไป ชายหนุ่มมองตาม คิดจะถามบางคำถาม แต่เขาห้ามปากตัวเองไว้ รีบเดินเข้าบ้านเสียเพื่อตัดปัญหา

“บ้านเรา ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง” เขาหยุดยืนอยู่บริเวณชั้นล่างเกือบสิบนาที มองรอบตัวกี่ครั้งก็พบแต่ความอ้างว้าง ไม่มีใคร เขาจ้องไปยังเปียโนหลังใหญ่ตรงมุมหนึ่งของบ้านด้วยสายตาซ่อนเศร้า บัดนี้มันถูกคลุมปิดไว้จนมิดชิด ก็เหมือนกับอดีตของเขานั่นละ ที่ต้องคลุมปิดไว้เช่นเดียวกัน เขาพยักหน้ากับตัวเอง บอกว่าดีแล้วที่เป็นแบบนี้

ชายหนุ่มสาวเท้าเดินด้วยความเร็วเพื่อจะตรงขึ้นสู่ชั้นสองของคฤหาสน์ แต่ต้องหยุดกึก เพราะอยู่ๆก็มีเสียงวัตถุตกพื้นด้วยความแรง หากหูไม่เพี้ยน ก็เหมือนกับแก้วน้ำแตก

“อะไรกัน” พลันหัวใจเขาก็เต้นตุบตับขึ้นมา เพราะในบ้านหลังนี้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มักจะซุ่มซ่ามทำของตกเสียหาย “เธอเหรอ”

เขาสลัดความวุ่นวายใจทิ้ง คิดจะก้าวขึ้นชั้นบน หากความกระวนกระวายใจมันไม่ได้ท่วมท้นขึ้นขนาดนี้ เขาคงจะรีบวิ่งสิ แต่ไม่รู้มีอะไรเข้าสิง เขากลับหลังหัน ลงบันไดแล้วเร่งฝีเท้ามุ่งตรงเข้าไปในส่วนของห้องครัวทันที

“ก็ได้” พบกันอีกครั้ง ให้มันสิ้นเรื่อง ทักทายพอเป็นพิธี แสดงท่าทีให้รู้กันไปเลยว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว กลับมาคราวนี้ เขาจะไม่ยุ่งกับเจ้าหล่อนอีกเป็นอันขาด

“ใครทำเสียงดังน่ะ” เสียงเขานำไปก่อน หากแต่ต้องชะงัก เพราะคนที่กำลังนั่งเก็บเศษแก้วนั้น ไม่ใช่คนที่เขาคิด “คุณเองเหรอ”

ดวงตาของชุลีพรเบิกกว้าง ลุกยืนตัวตรง

“คุณเล็ก กลับมาแล้วหรือคะ”