“เป็นอะไรรึเปล่ามีน ฉันเห็นแกยังเหม่อลอยมาสักพักใหญ่แล้ว” เสียงของมิลล์เอ่ยถามมีนา หลังจากเห็นเพื่อนสนิทเอาแต่นั่งเหม่อลอย ในขณะที่เพื่อนคนอื่นกำลังคุยกันอยู่
“ไม่มีอะไร”
“มีอะไรเล่าให้พวกฉันสามคนฟังได้นะ”
“ใช่ พวกฉันรับฟังแกเสมอ”
“ขอบใจพวกแกมากนะ อันที่จริงมันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอก” เพียงแค่มันยังค้างคาใจเธออยู่เท่านั้นเอง
สองวันที่ผ่านมาเธอนอนหลับได้ไม่ค่อยสนิทเท่าไรนัก ไม่ควรเก็บเรื่องนั้นมาคิดให้ตัวเองทุกข์ใจ ยิ่งพยายามไม่คิดมากเท่าไร ดูเหมือนสมองยิ่งสั่งการให้นึกถึง กลายเป็นว่าตอนนี้เธอเอาแต่คิดมากเรื่องคนเก่าของวิคเตอร์ ทั้งที่ไม่รู้เลยว่าเขารู้สึกอย่างไรกับตัวเอง
“ไว้แกพร้อมก็ค่อยเล่านะ พวกฉันรอได้อยู่แล้ว”
“อื้ม ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“โอเคๆ”
เธอเดินมาห้องน้ำโรงอาหารของมหาวิทยาลัยคนเดียว ใช้เวลาทำธุระส่วนตัวไม่นานก็เสร็จ ก้าวขาออกมายืนล้างมือ จากนั้นเดินออกมาจากห้องน้ำ
