มีนา
เธอมองตามแผ่นหลังกว้างของวิคเตอร์ ความรู้สึกมากมายประเดประดังโถมเข้าใส่จนตั้งรับไม่ทัน ตัวชาวาบกับประโยคทิ้งท้ายของเขา ทั้งเจ็บปวดและเสียใจในเวลาเดียวกัน
สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดพร้อมกับกลอกกลิ้งดวงตาไปมา เป็นการสั่งห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาตอนนี้ เลือกที่จะไม่เดินตามไปเพราะรู้ว่าคงไม่มีอะไรดีขึ้น นอกจากรอให้เขาสงบลงเอง
เธอหมุนตัวแล้วเดินออกไปจากเพนท์เฮาส์วิคเตอร์เพื่อกลับคอนโดมิเนียม ตอนนี้รู้สึกไม่ค่อยโอเคเท่าไรเลยไม่อยากอยู่ใกล้เขา เธอขับรถตัวเองกลับ แม้คนของเขาบอกว่าจะขับไปส่งก็ตาม
แอดดด
เปิดประตูคอนโดมิเนียมเข้าไป นานแล้วที่ไม่ได้กลับมาที่นี่ ส่วนใหญ่ใช้ชีวิตอยู่กับวิคเตอร์เป็นหลัก พอได้อยู่คนเดียวในสถานที่คุ้นเคย มันกลับรู้สึกเหงาและโดดเดี่ยวอย่างบอกไม่ถูก
ครืด ครืด
หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า พอรู้ว่าเป็นเบอร์ของพะแพงจึงกดรับ
“ว่าไง”
(เจอกันคืนนี้ที่เดิม)
“ดื่มอีกแล้วเหรอ
