“อื้อ~” มีนานอนส่งเสียงดังในลำคอออกมาเบาๆ หลังจากแสงแดดของเช้าวันใหม่สาดส่องเข้ามากระทบใบหน้า เปลือกตาที่แนบสนิทเริ่มปรือขึ้นอย่างยากลำบาก
ความเจ็บปวดวิ่งปราดเข้ามาเล่นงานทันทีที่รู้สึกตัว มิหนำซ้ำร่างกายยังปวดร้าวจนแทบไม่อยากขยับไปไหน บทลงโทษจากวิคเตอร์ทำเธอระบมไปหมดทั้งตัวโดยเฉพาะช่วงล่าง
เธอกวาดสายตามองหาวิคเตอร์แต่กลับพบเจอเพียงความว่างเปล่า ประคองตัวเองขึ้นมาอย่างระวัง ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงเช้ากับอีกสิบนาที เธอเหวี่ยงขาทั้งสองลงจากเตียงนอนแล้วหยัดกายขึ้น ทันทีที่เท้าเปล่าเริ่มรับน้ำหนักตัวทั้งหมด ราวกับจะพาเธอล้มฮวบลงพื้นให้ได้อยู่รอมร่อ
บทลงโทษของวิคเตอร์เล่นงานเธอหนักมาก
•••
มีนาเดินลงบันไดมายังข้างล่างในสภาพไม่ค่อยสู้ดี เธอเดินลงมาได้สองขั้นแล้วยืนมองขั้นที่เหลืออย่างสิ้นหลังพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ ถ้าไม่รู้สึกปวดระบมตรงจุดอ่อนไหวบวกและขาไม่สั่น คงเดินลงฉับๆ เหมือนทุกครั้งแล้ว
วิ
