“มีนให้โอกาสพี่อีกครั้งได้ไหม”
น้ำเสียงเว้าวอนบวกกับไออุ่นจากอ้อมกอดคุ้นเคยทำร่างบางแทบอ่อนระทวยลง หากสี่ปีที่แล้วได้รับสัมผัสนี้ เธอคงให้โอกาสเขาโดยไม่ลังเล
แม้เขาไม่ได้เริ่มต้นใหม่กับใคร ทว่ามันยังคงเป็นเรื่องที่ค้างคาใจ สี่ปีที่ผ่านมาเขาทำอะไรอยู่ ทำไมถึงไม่รีบมาขอโอกาสจากเธอให้เร็วกว่านี้
“ปล่อยมีน…”
“พี่ไม่ปล่อย”
“โอกาสไม่ได้ให้กันง่ายๆ นะคะ ในวันที่มีนพยายามรั้งไม่ให้พี่วิคเตอร์ไป ทำไมถึงไม่รีบกลับมาคะ ในวันที่มีนสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเองและมีลูก พี่วิคเตอร์…จะกลับมาทำไม”
น้ำเสียงมีนาตอนพูดสั่นเครือจนสัมผัสได้ ใบหน้าสวยหวานตอนนี้เปื้อนเขรอะด้วยคราบน้ำตา พอหวนนึกถึงวันที่โดนเขาทิ้ง มันยังคงเจ็บปวดอยู่เสมอ
จดจำความรู้สึกของวินาทีนั้นได้ดีไม่เคยลืม ในขณะที่เธอพยายามอ้อนวอนขอให้เขาไม่ไป กลับมีเพียงความเฉยชาจากเขาส่งมาถึง เธอจมอยู่กับบาดแผลที่เขาทิ้งไว้ให้ถึงสี่ปี กว่าจะเข้มแข็งได้
