ปัง…
มีนาปิดประตูคอนโดลงอย่างเบามือ ส่วนวิคเตอร์เดินไปหย่อนสะโพกนั่งที่โซฟารอแล้ว ภายนอกดูนิ่ง ทว่าข้างในอัดแน่นไปด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง
สายตาคมเข้มที่มองมาพานทำมีนารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก
“เคยบอกแล้วไงว่าฉันเป็นคนหวงของมาก”
“รู้ค่ะ แต่คุณต้องแยกแยะให้เป็นด้วยนะคะ”
“ผู้ชายคนเมื่อกี้รู้จักฉันเพราะสายงานที่ทำ ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะคะที่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น” บางคนหนักกว่านี้ โอบเอว จับไม้จับมือ ไหนจะขอกอด ถ้าวิคเตอร์เจอในลักษณะแบบนั้น ผู้ชายเหล่านั้นคงได้หายสาปสูญไปจากโลกใบนี้แน่
“อยากให้คุณเข้าใจงานของฉันด้วย”
“งั้นก็ตัดปัญหาโดยการเลิกทำงานถ่ายแบบ”
“จะบ้าเหรอคะ ชีวิตฉันยังต้องมีกินมีใช้ จะให้เลิกทำงานถ่ายแบบมีหวังได้อดตายพอดี”
“งานถ่ายแบบต่อเดือนได้เท่าไร ฉันจะจ่ายให้เธอสองเท่า”
“เก็บเงินของคุณเอาไว้เถอะ ฉันมีความสุขกับการทำงานนี้ เพราะมันเป็นงานที่ฉันรัก” ต่อให้วิคเตอร์
