“ทำงานเสร็จแล้ว คุณจะกลับเพนท์เฮาส์เลยใช่ไหมคะ”
มือหนาที่กำลังติดกระดุมเสื้อหยุดชะงัก ก่อนจะเอียงใบหน้าคมคายหันไปมองคนบนเตียงเพียงนิด จากนั้นขยับริมฝีปากตอบกลับคำถามของมีนาไปสั้นๆ
“ใช่” หันกลับมาติดกระดุมเสื้อเชิ้ตต่อ
หญิงสาวนั่งก้มหน้ามองมือที่กำลังบีบกัน ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองแผ่นหลังกว้างของวิคเตอร์ ขยับร่างกายที่เพิ่งผ่านการบรรเลงเพลงรักมาหมาดๆ มายังปลายเตียง เหวี่ยงเท้าทั้งสองลงจนสัมผัสพื้น จากนั้นใช้สองแขนสอดเข้าไปกอดรัดเอวแกร่ง แนบใบหน้าสวยหวานลงบนแผ่นหลัง
วิคเตอร์เอียงใบหน้าคมคายไปหาคนข้างหลังเพียงนิด ไม่ได้ปริปากว่าอะไรเหมือนที่เคยทำกับผู้หญิงคนอื่นๆ
“คุณ…กลับมานอนเป็นเพื่อนฉันได้ไหม” ช่วงนี้อยู่กับเขาแทบทุกวัน รู้สึกว่าการมีเขานอนอยู่ข้างกายมันช่วยทำให้เธอไม่ฝันร้ายเหมือนอย่างที่ผ่านมา
ฝันร้ายกัดกินเธอมาเป็นระยะเวลานานหลายปี ทุกคืนไม่เคยนอนหลับได้อย่างสบายใจ เอาแต่กังวลว่า
