หลายวันต่อมา
“วันนี้ฉันมีถ่ายแบบ เดี๋ยวขับรถไปเองนะคะ”
“เดี๋ยวไปส่ง”
“แต่คุณมีประชุมตอนบ่ายโมง ฉันไปเองดีกว่า ไม่อยากทำให้คุณต้องไปประชุมสาย”
“ถ่ายแบบอยู่ไหน”
“สตูดิโอพราวค่ะ”
“ทางผ่านไปบริษัทพอดี” เป็นทางผ่านก่อนถึงบริษัท และเขาก็รู้จักกับเจ้าของสตูดิโอนี้เป็นอย่างดี
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขับรถไปเองได้…” น้ำเสียงแผ่วลงเรื่อยๆ เมื่อเห็นสายตาที่วิคเตอร์มองมา
“ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอกำลังดื้อกับฉันอยู่นะ”
“เปล่านะคะ”
“เคยบอกแล้วไง อยากให้ฉันเป็นคนแบบไหน มันก็ขึ้นอยู่กับเธอ”
“ฉันแค่ไม่อยากรบกวนคุณมาก ทุกวันนี้เกรงใจคุณจะแย่อยู่แล้ว” นับตั้งแต่วันที่เจอฮันเตอร์ เขาก็ไม่ยอมให้เธอจับรถขับเอง มีคนขับรถส่วนตัวให้และส่งลูกน้องมาตามดูแลอยู่ตลอดเวลา
บางทีตกเป็นเป้าสายตาคนอื่นจนเธอรู้สึกประหม่า ทำได้เพียงขอร้องพวกเขาให้ตามดูแลอยู่ห่างๆ เพราะรู้ดีว่า ต่อให้บอกวิคเตอร์ไม่ต้องการให้มีคนคอยตามดูแลเ
