16 พ่อลูก “สวัสดีค่ะคุณพุด” วิมพ์วิภาโบกมือทักทายชายหนุ่มที่กำลังจัดเรียงกล้าไม้ พุดน้ำบุศย์นิ่วหน้างงพลางปัดเศษดินที่เปื้อนมือ ก่อนเดินมาทางหญิงสาวด้วยสีหน้าที่เปลือยความรู้สึกอย่างชัดเจน “ทำหน้าแบบนี้แปลว่าจำไม่ได้ล่ะสิ ว้า นี่วิมพ์ก็ว่าตัวเองหน้าสวยยูนิคอยู่นะเนี่ย เราเจอกันเมื่อวานที่ห้างฯ ไงคะ” “จำได้ครับ” วินาทีแรกที่เห็นไม่ใช่จำไม่ได้เสียทีเดียว แค่ไม่มั่นใจว่าใช่คนเดียวกันไหม เหนือสิ่งอื่นใดพุดน้ำบุศย์คาดไม่ถึงและไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในความคาดการณ์สักนิดว่าหญิงสาวจะมาหาเขาจริง “เพื่อนพุดเหรอลูก” สายน้ำผึ้งที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์คิดเงินกับภาวิตเอ่ยถาม วิมพ์วิภาหันไปประนมมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างชดช้อย พร้อมการปรากฏตัวของหัสวีร์ที่เดินตามพวงชมพูเข้ามา เธอไม่อยากแนะนำเขาให้ครอบครัวรู้จัก แต่เจ้านายวายร้ายดันมือไวยกไหว้ไปแล้ว “สวัสดีจ้ะ แล้วนี่...” สายน้ำผึ้งเสสายตามีคำถามไปทางลูกสาวที่ว