32
หกปีที่เจ็บปวดของเราสองคน
“จะกลับกรุงเทพฯ ใช่มั้ย เดี๋ยวไปส่ง” เสียงทุ้มคุ้นเคยดังอยู่ด้านหลัง พวงชมพูเพิ่งแจ้งเช็กเอาท์กับพนักงานและเขาก็โผล่มาพอดี หัสวีร์เข้ามายืนเคียงพวงชมพูก่อนเอ่ยกับพนักงานสาว “เรียบร้อยหรือยังครับ พอดีผมกับภรรยารีบ”
“เรียบร้อยค่ะคุณผู้ชาย”
เมื่อได้ยินคำตอบจากพนักงานเขาก็คว้าข้อมือและกระเป๋าเดินทางของเธอออกไปนอกโรงแรม ทำหูหวนลมไม่สนใจว่าเธอจะปฏิเสธอย่างไร หัสวีร์จัดการยกกระเป๋าใส่ท้ายรถเสร็จก็กลับมาจับเธอยัดเข้าไปนั่งฝั่งข้างคนขับ
“ฉันไปเองได้ ไม่อยากรบกวนคุณ”
“นี่ไม่ใช่การแสดงน้ำใจ มันคือการบังคับ” ทำเสียงแข็งเข้าข่ม จากนั้นก็ปิดประตูฝั่งเธอและเข้าไปนั่งฝั่งคนขับ
“คุณเอารถมาจากไหน”
“เช่า” ตอบห้วนๆ ไม่เหลียวกลับมามองคู่สนทนา จากนั้นก็สตาร์ตรถแล้วขับออกไปจากโรงแรมราวกับคนรีบร้อน
พวงชมพูไม่สบายใจเธอรู้ว่าเขากำลังโมโห แต่เขามีสิทธิ์เหรอในเมื่อหากตรองดูแล้ว
