"แม่..."
"เป็นไงบ้างตาตรีเราเจ็บมากหรือเปล่า" ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปประโยคแรกที่คนเป็นแม่ถามคือความปวดร้าวของลูก นัยน์ตาแดงก่ำจ้องมองตามบาดแผลก็ถอนหายใจทิ้ง หล่อนอยากร้องไห้แต่ต้องฝืนกลั้นไว้ เพราะกลัวลูกชายจะเป็นกังวล
"ผมไม่เป็นไร แม่อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ" ตรีศูลระบายยิ้มปลอบใจท่าน
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แม่ไม่อยากเห็นตรีเจ็บ" ภัสสรสารภาพอย่างตรงไปตรงมา อยากใช้ทุกนาทีให้คุ้มค่า ดูแลเขาให้ดีที่สุด ดังนั้นจึงหันไปหยิบผลไม้ที่อิงดาวซื้อไว้ยื่นให้คนป่วยรับประทาน
"กินสิ แม่จำได้ว่าตอนเด็กๆ ตรีชอบมันมาก" แอปเปิลชิ้นเล็กถูกป้อนเข้าปากทำเอาตรีศูลยิ้มหน้าบานทันที
"ผมชอบเพราะตอนนั้นได้ใช้เวลาอยู่กับแม่ต่างหาก" ริมฝีปากหยักผุดรอยยิ้มจริงใจ ก่อนรับผลไม้ชิ้นต่อไปมากัดกินช้าๆ ภัสสรสะอึกในคำตอบลูกชาย ในอดีตยอมรับว่าเคยละเลยตรีศูลเพราะมัวแต่เอาเวลาไปสนใจผู้ชายไม่รู้จักพอ
ทว่าหลังรู้เช่นเห็นชาติคนใจร้า
