ดลธรรมรู้สึกถึงหยดน้ำอุ่นๆ ที่กระทบบนแผงอก พอก้มหน้ามองก็ต้องตกใจเมื่อเห็นพาลินกำลังร้องไห้
“พาลินเป็นอะไร พี่ทำเราเจ็บเหรอพี่ขอโทษ เจ็บมากไหมขอพี่ดูหน่อย”
อีกคนส่ายหัวแต่กลับร้องไห้หนักขึ้น ร้องจนตัวโยนเหมือนกับวันนั้นวันที่เขาเจอพาลินตรงทางเดินในคอนโด
“พี่โดมผมขอโทษ”
“ขอโทษทำไมครับ เราทำอะไรผิด ไหนบอกพี่สิ” น้ำเสียงทั้งอบอุ่นและอ่อนโยนของดลธรรมยิ่งกระตุ้นให้พาลินร้องไห้มากกว่าเดิม
“ผม ฮึก ผมขอโทษที่ไม่ใช่คนแรกของพี่ ผมขอโทษที่ผมเจอพี่ช้าไป”
“พาลิน มองหน้าพี่นะ พี่ไม่โกรธไม่สนใจเรื่องคนแรกอะไรนั่นเลย ทุกคนก็มีอดีตมันผ่านมาแล้ว อย่าคิดแบบนี้อีกนะครับ”
“พี่ไม่คิดมากใช่ไหม”
“ไม่เลย ขอแค่จากนี้เรามีพี่คนเดียว ให้พี่เป็นคนสุดท้ายก็พอ รับปากได้ไหมจะไม่คิดแบบนี้อีก”
“ครับ”
“ไม่ต้องร้องแล้ว เกิดใครมาได้ยินคงคิดว่าพี่บังคับเราแน่”
“ผมรู้พี่ไม่ได้บังคับ ผมเต็มใจ”
“พี่รักเรานะพาลิน รักมา
