บ่ายวันเสาร์พาลินและดลธรรมก็พากันมาที่บ้านของเบจิงตามที่นัดกับแพรรดาไว้เมื่อวาน
“พี่ลิน” น้องเบจิงวิ่งเข้ามากอดคุณครูคนโปรด แม้ตอนนี้จะไม่ได้มาสอนแล้วแต่เด็กชายก็ยังคิดถึงและบ่นหาอยู่เกือบทุกวัน
“คิดถึงจังเลยครับ” พาลินหอมแก้มป่องทั้งสองข้างอย่างเอ็นดู
“ผมก็คิดถึงพี่ลินครับ คิดถึงมากที่สุดเลย” เด็กน้อยเดินตามพาลินไป พอเขานั่งลงเบจิงก็กระโดดขึ้นไปนั่งบนตัก
“เบจิงครับ น้าโดมก็มาไม่เห็นทักทายกันบ้างเลย”
“สวัสดีครับน้าโดม”
“มานั่งกับน้าไหม นั่งตักพี่ลินแบบนั้นเดี๋ยวพี่ลินจะเมื่อยเอานะ”
“พี่ลินเมื่อยเหรอครับ”
“ไม่เมื่อยครับ นั่งได้สบายเลย เบจิงตัวนิดเดียวเอง”
ดลธรรมเห็นทั้งสองคนคุยกันก็อิจฉาหลานชายขึ้นมาทันที ยิ่งเห็นพาลินหอมซ้ายหอมขวาก็แทบอยากจะชวนกลับ
“พี่โดมเป็นอะไร”
“เปล่า”
“เหรอครับ ผมเห็นหน้าบึ้ง”
“บึ้งที่ไหน ปกติเป็นแบบนี้”
“ครับ” เขาพยักหน้าแล้วกลับมาสนใจเบจิงต่อ
“มากันแล
