“พี่ทำอะไรอะไรอยู่ ยุ่งไหมผมขอคุยได้หรือเปล่า” พาลินเห็นว่าอีกนั่งจ้องหน้าจอไอแพดอยู่เป็นนานก็เข้ามาถามด้วยความเกรงใจ
“ไม่ยุ่งครับอ่านไปเรื่อยๆ ว่าแต่เรามีอะไร” ดลธรรมวางไอแพดลงบนโต๊ะข้างเตียง แล้วอ้าแขนออก พาลินรีบกระโดดเข้าไปในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว
“ผมมีอะไรจะบอก” แขนขาวพาดไปบนอกใบหน้าแหงนขึ้นมอง
“คงเป็นเรื่องสำคัญมากใช่ไหม”
“ไม่ใช่เรื่องสำคัญครับ แต่อยากบอก พี่อยากฟังไหมมันไม่สำคัญจริงๆ นะครับ”
“เล่ามาก่อนแล้วพี่จะตัดสินใจเองว่ามันสำคัญไหม”
“สัญญาก่อนว่าจะไม่โกรธ”
“ไหนว่าไม่สำคัญแล้วทำไมถึงกลัวโกรธล่ะครับ” ดลธรรมบีบจมูกแล้วเขย่าเบาๆ ก่อนจะจุ๊บลงไปหน้าผากของอีกคนอย่างเอ็นดู
เขาไม่รู้หรอกว่าเรื่องที่พาลินจะเล่านั้นคือเรื่องอะไรแต่ก็ยินดีรับฟังแต่ถ้าถามว่าจะโกรธไหม ดลธรรมก็ตอบไม่ได้เพราะยังไม่ได้ฟังเรื่องที่อีกคนกำลังจะเล่า
พาลินซุกใบหน้าเข้ากับแผงอกคนพี่จากนั้นก็เล่าเรื่องที่ตัวเอง
