เดือนนาราสูดลมหายใจเข้าลึก เมื่อครู่เธอตกใจมากคิดว่าเขาจะย่ำยีเธอในรถเสียแล้ว
“เมื่อกี้นี้ฉันเห็นงูเลี้อยผ่าน ไม่อยากเหยียบมันเลยหยุดรถให้มันไปก่อน”
“พ่อพระ พ่อคนดี ไม่อยากเชื่อที่เบรกเมื่อครู่เพราะปล่อยให้งูเลื้อยผ่าน”
“อะไรนะ” คนถามตาขวาง
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” เธอยังไม่อยากถูกงูรัดและเขมือบลงท้องไปตอนนี้
เดวิดเหลือบมองคนตัวเล็ก ตอนนี้เขาอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่ได้พักผ่อนมานานหลายปี การขับรถไปส่งของที่พอร์ตแลนด์ครั้งนี้ก็จะถือเป็นการพักผ่อนไปในตัว เรื่องดิโน่ เขาก็จัดการจ้างพยาบาลมาช่วยแมรี่ดูแลแล้ว วันนี้จึงไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง
“นารา เธอยังไม่ขอบใจฉันสักคำเลยนะที่วันนี้ฉันใจดีขับรถพาเธอไปด้วยตัวเอง”
เดือนนาราเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง อย่างน้อยที่เธอสบายไม่ต้องเดินออกไปคอยรถประจำทางก็เพราะเขามีน้ำใจพามาด้วย ไม่ว่าเขาจำเป็นต้องไปส่งของจริงๆ หรือหาเรื่องไปส่งเธอ คำว่าขอบคุณก็ไม่ได้มา
