หวนสู่รัก

บทที่ 3 สามีเก่า 1

ร่างเพรียวที่นอนคุดคู้ใต้ผ้านวมผืนหนาขยับตัวเบียดกระแซะเข้าหาความอบอุ่น มือและขาก่ายเกยบน ‘หมอนข้าง’ ที่เธอไม่รู้ว่ามีชีวิต แต่รู้ว่ามันทั้งอุ่นทั้งนุ่ม นอนสบายจนเธอไม่อยากจะตื่นเลย

โมฬีเคลื่อนศีรษะหนุนหมอนข้างต่างหมอน หลับตาอีกสักใหญ่ๆ แต่รู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่ริมฝีปากคล้ายมีอะไรกระดิบไต่ไปมาอยู่บนนั้น มันไม่ได้ให้ความรู้สึกน่าขยะแขยง ก็แค่หัวใจเธอคันยุบยิบ ยิ่งมีลมอุ่นๆ ปัดป่ายตามผิวกาย ก็ยิ่งเกิดความวาบหวิว รู้สึกซู่ซ่าสยิวกิ้วแถวๆ ทรวงอกที่ลมปริศนายิ่งพ่นแรงจนร้อนระอุ กระทั่งตื่นตัวเต็มที่จนนอนไม่หลับแล้ว

เธอยืดกายบิดขี้เกียจเป็นงูไร้กระดูกสันหลัง เนื้อตัวนุ่มนิ่มแอ่นหยัดทำให้เสียดสีกับอะไรบางอย่างที่นุ่มๆ เป็นแท่งๆ ซุกไซ้ไปทั่วเนินทรวงอย่างซุกซน จมูกของเธอได้กลิ่นบางเบา น่าแปลกที่มันเลือนรางคล้ายกับอยู่ในซอกหลืบลึกของหัวใจ นานจนเธอน่าลืมไปแล้ว แต่กลับคุ้นเคยราวกับว่าเคยสัมผัสมาก่อน

โมฬีนิ่วหน้าน้อยๆ ความอยากรู้ระคนหวามไหวสั่งให้เธอลืมตา สิ่งแรกที่ปะทะสายตาคือใบหน้าขาวมีเสน่ห์เย้ายวนกำลังคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์มองเธออยู่อย่างวามวาว

“คุณเล็ก...” เธอครางชื่อผู้ชายในความทรงจำที่ปิดผนึกมาตลอดเจ็ดปี กะพริบตาปริบๆ ให้แน่ใจว่าไม่ได้ฝัน มือก็หยิกเนื้อตัวเองแรงๆ ไปทีหนึ่ง ความรู้สึกเจ็บจี๊ดก็พุ่งขึ้นมาที่สมองบ่งบอกให้รู้ว่าเป็นเรื่องจริง

“อ๊ายยย...!”

โมฬีสร่างเมาเป็นปลิดทิ้ง ร้องเสียงหลง ผลักอกชายหนุ่มออกไปเต็มแรงแล้วกระถดถอยหนีจนแทบตกเตียง สายตาตื่นตระหนกจ้องคนที่หงายหลัง แต่ก็ยังรักษามาดด้วยการยกแขนท้าวศีรษะได้อย่างงามสง่า สายตาเจ้าชู้ช่างกลัดมันมองเธอพร้อมกับลวนลามไปพลาง ทำเอาโมฬีหน้าร้อนเห่อ ทั้งโกรธทั้งอาย แว้ดสุดเสียงเผื่อว่าเขาจะเกรงใจเธอบ้าง

“มองอะไร!?”

“วิวสวย ก็เลยมอง” รดิศตอบกลับอย่างยียวน ซ้ำยังผิวปากวี้ดวิ้วให้สาวเจ้ายิ่งได้อาย

สายตาโลมเลียไล้มองต่ำลงไปเรื่อยๆ จนโมฬีเริ่มเอะใจก้มมองสภาพตัวเอง แล้วเธอก็ต้องหวีดร้องอีกครั้งกับเรือนร่างเปลือยเปล่า โชว์ ‘ของ’ ไปไหนต่อไหนของตัวเอง มือบางคว้าผ้านวมขึ้นมาคลุมตัวถึงคอ ไม่ยอมให้เขามองอีก

มิน่า...เมื่อกี้ถึงรู้สึกว่าลมเย็นๆ

สภาพล่อแหลมน่าตกใจทำให้โมฬีรีบมุดผ้านวมสำรวจตัวเองถ้วนถี่ สองมือลูบคลำร่างกายไปทั่ว โดยเฉพาะที่ท้องน้อย เพราะหากเกิดเหตุไม่คาดคิด เธอก็น่าจะได้รับบาดเจ็บปวดเมื่อยที่ตรงนั้น แต่นอกจากรอยแดงจ้ำเด่นชัดที่เห็นก็รู้ว่าคือรอยอะไร และฝีมือใคร ดูเหมือนจะไม่มีความเจ็บปวดของคนที่ผ่านการมีสามีแล้วอย่างที่ควรจะเป็น

โมฬีถอนหายใจยาวพรืดอย่างโล่งอก ค่อยๆ โผล่หัวออกจากผ้านวมอย่างขลาดๆ มองชายหนุ่มที่นอนเหยียดยาวเอ้อระเหยอย่างทำหน้าไม่ถูก เธอคงไม่กระอักกระอ่วนใจมากขนาดนี้ หากคนตรงหน้าเป็นใครที่เธอไม่รู้จัก

ไม่ใช่... สามีเก่า!

เมื่อเจ็ดปีก่อน... เธอตัดสินใจจดทะเบียนสมรสกับรดิศ เรื่องของสองเราไม่ใช่นิยายชวนฝันประเภทรักแรกพบหรือพรหมลิขิต เขาเป็นแค่ผู้ชายแปลกหน้าและการร่วมชีวิตคู่ก็ปราศจากงานแต่ง ไม่จำเป็นต้องมีความรัก ไม่ต้องคบหาทำความรู้จักกัน เพราะนั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญ ผลประโยชน์ที่มีร่วมกันต่างหากคือแรงขับเคลื่อนของการตัดสินใจ

รดิศที่อยู่ในวัยสามสิบเหมาะสมแก่การสร้างครอบครัวถูกบิดาเร่งเร้าขู่บังคับให้แต่งงาน ท่านต้องการอุ้มหลานก่อนตาย มารดาผู้รักสามียิ่งชีพก็เห็นพ้องต้องกัน จึงจัดการนัดดูตัวให้กับเขาแทบทุกวัน

รดิศที่ใกล้จะเป็นประสาทต้องรีบหาทางรับมือกับบุพการีอย่างเร่งด่วนได้พบกับเธอในตอนนั้น เขาขับรถเฉี่ยวเธอที่กำลังเดินเหม่ออยู่ริมถนน พอเห็นว่าเธอไม่เป็นอะไรมากจึงโยนเศษเงินให้เพื่อแก้ปัญหา โมฬีโกรธจนลืมสติจึงคว้าก้อนหินปาใส่รถเขาแล้ววิ่งหนี

เรื่องบังเอิญมันมักจะมาเป็นซีรีย์ ตกดึกวันเดียวกันเธอที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กำลังกลุ้มหนักเพราะอาการเจ็บป่วยของพ่อ ท่านหัวใจล้มเหลวฉับพลันเพราะเครียดที่บริษัทกำลังจะล้มละลาย โชคดีที่ช่วยไว้ได้ทัน แต่ก็โชคร้ายที่เธอไม่มีเงินค่ารักษา ทรัพย์สินทุกอย่างกำลังจะถูกศาลยึดเพื่อขาดทอดตลาดใช้หนี้ ครอบครัวเธอกลายเป็นคนตัวเปล่าในชั่วข้ามคืน ไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน

เรื่องนี้ทำให้โมฬีในวัยสิบเก้ามืดมนอับจนหนทาง ไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะหาทางรอดอย่างไร เธอเรียนออกแบบภายใน ไม่ใช่สาขาที่เอื้อกับการบริหารกิจการของพ่อเลย เธอจึงช่วยท่านไม่ได้ ซ้ำตอนนี้ก็มีปัญหาโดยเฉพาะหน้าอย่างการเร่งหาเงินมาจ่ายค่ารักษาท่านอีก เธอเดินอยู่ริมฟุตบาทตั้งแต่เช้าจดมืด ขบคิดจนหัวแตกก็มองไม่เห็นว่าจะมีใครช่วยเธอได้

เหมือนผีซ้ำด้ำพลอย ฝนก็ดันมาตกหนักไม่ลืมหูลืมตาอีก เธอที่วิ่งมาหลบอยู่ป้ายรถเมล์โล่งโจ้งโดนฝนสาดทั้งเปียกทั้งหนาว แต่ที่น่าโมโหจนเธอต้องร้องกรี๊ดก็คือไอ้รถหรูคันที่วิ่งเหมือนจะไปตายโค้งหน้านี่แหละ ล้อรถที่วิ่งฉิ่วสาดน้ำโคลนใส่เธอเต็มๆ จนกลายเป็นลูกหมาตกน้ำ

ความโกรธของเธอพุ่งปรี๊ดขึ้นสมอง วิ่งฝ่าห่าฝนตามรถคันนั้นไป คว้าก้อนหินโยนใส่อย่างแม่นยำ

ตึ้ง!