นิตยาขึ้นลิฟต์ตรงเข้ามายังแผนกเลขา ตั้งใจจะชวนโมฬีไปทานข้าวเที่ยงตามปกติ ด้วยโทร. หาเธอก่อนแล้วและรู้ว่าอยู่ออฟฟิศ ไม่ได้ติดตามรดิศออกไปไหน ไม่ได้เจอหน้ากันหลายวันหล่อนมีเรื่องเมาท์อัปเดตกันตามประสาเพื่อนร่วมงาน โดยเฉพาะนิตยาที่คันปากยิบๆ จนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
ทว่าพอเดินเข้าไปในห้องโถงที่ตอนนี้ว่างเปล่าไร้ผู้คน นิตยากลับรู้สึกได้ถึงบรรยากาศหวานๆ คล้ายมีกลิ่นของความรักอบอวลล้อมรอบอยู่ในนั้น ไม่ทันนิ่วหน้าสงสัย ก็เหลือบไปเห็นสาเหตุที่ทำให้ทั้งห้องดูหวานฉ่ำ คนที่หล่อนมาหาเอาแต่นั่งยิ้มหยาดเยิ้ม นัยย์ตาเคลิ้มชวนฝัน และน่าจะเป็นฝันดีมากๆ เสียด้วย
“มะ... โม... ยัยโม!”
โมฬีสะดุ้ง เมื่อมีมือตบลงบนบ่าไม่เบานัก หันมาก็เจอหน้าเพื่อนสาวมองบนใส่เธออยู่ จึงยิ้มแห้งๆ
“ว่าไง”
“ใจลอยไปถึงดาวพลูโตแล้วรึไงยะ ฉันเรียกแกตั้งนานแน่ะ”
“โทษที พอดีกำลังคิดเรื่อง...งาน” โมฬีหลุบตาเอ่ยไม่เต็มเสียงดีนัก เพราะงานท
