แต่เพราะไม่มีคำว่า ‘ถ้า’ ทุกอย่างจึงเปลี่ยนแปลงไปจนยากที่จะหวนคืนมา เรื่องบางเรื่องผ่านแล้วก็คือผ่านเลยเหมือนสายน้ำที่ไม่ไหลกลับ
เรื่องของเขากับเอื้อมดาวก็เช่นกัน...
รดิศมองอดีตคนรักสลับกับก้มมองแหวนในมือ ใช้ปลายนิ้วหมุนมันอย่างครุ่นคิด ก่อนจะตัดสินใจบอกหล่อน แม้จะรู้สึกลำบากใจเพียงใดก็ตาม
“เอื้อม... ผมแต่งงานแล้ว”
เรื่องนี้จะช้าหรือเร็ว สักวันเอื้อมดาวก็ต้องรู้อยู่ดี แม้จะอยากถนอมน้ำใจหล่อนไม่ให้เจ็บปวด แต่เขาไม่อาจทนมองเห็นภรรยาเสียใจได้เหมือนกัน
คนที่เขาควรปกป้องและถนอมความรู้สึกก็คือ ‘โมฬี’
“เอื้อมไม่สน!” หล่อนตอบกลับมาทันควัน “เอื้อมรู้แต่ว่าเอื้อมรักคุณ คุณเองก็ยังไม่ลืมเอื้อม”
“อย่าทำแบบนี้ คุณรู้อยู่แล้วภรรยาของผมคือใคร คุณเองก็เห็นว่าเธออยู่ในห้องทำงานของผมเมื่อครู่ แหวนแต่งงานวงนี้ก็คือเครื่องยืนยันของเรา”
รดิศหลับตาข่มอารมณ์ แม้จะรู้ดีว่าคนรักเก่ากำลังเจ็บปวดรวดร้าวมากเพ
