ไหวปะเนี่ย?
โมฬีมองคนข้างกายที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หุบอย่างระแวงแกมสงสัย นึกคันปากยิบๆ อยากจะถามเขาเหลือเกิน หากว่าสามีหนุ่มมีอาการทางสมองเพราะมีสาเหตุมาจากโดนเธอเตะละก็ เธอจะได้รีบพาเขาส่งโรงพยาบาลเป็นการด่วน
ตั้งแต่นั่งทานข้าวกระทั่งออกจากคฤหาสน์ ขับรถมาถึงเพนต์เฮาส์ รดิศดูร่าเริงเกินเบอร์เหมือนคนเมาก***ายังไงยังงั้น ตอนขับรถก็มีแก่ใจฮัมเพลงราวกับเขาได้ทำอะไรดีๆ บางอย่างมา และนั่นก็ทำให้เธอนึกสงสัยติดหมัด จนอดที่จะออกปากถามไม่ได้
“โดนฉันเตะหน้าแข้งเข้าไปทีหนึ่ง ทำให้คุณมีความสุขมากขนาดนั้นเลยหรือคะ” หรือเขาจะเป็นพวกมาโซคิสม์ แล้วยัดบทซาดิสม์ให้เธอ
“ฉันกำลังอารมณ์ดี เพราะมีเรื่องดีๆ หลายเรื่อง”
“เรื่องอะไรที่ทำให้คุณอารมณ์ดีขนาดนั้นกันคะ”
“อยากรู้?” เขาเลิกคิ้ว มองเธอตาพราวเจ้าเล่ห์
“ค่ะ” โมฬีพยักหน้า แม้จะรู้สึกหวั่นใจขึ้นมากะทันหัน ไอ้หน้าเคลิ้มๆ ยิ้มหวานๆ แบบนี้ต้องมีอะไรซุก
