บทที่ 6 อุบัติเหตุหวาม 2
1003 คำ
“ได้สิลูกชาย เอ้า...ยัยโมกลับไปกับผัวไป๊”
“พ่อ...!” โมฬีหันขวับมองท่านอย่างไม่อยากจะเชื่อ นี่พ่อจะประเคนลูกสาวใส่พานยกให้เขาง่ายๆ แบบนี้เลยหรือ มีการเร่งอีกแน่ะ
“ทำไม... พ่อพูดผิดตรงไหน แกแต่งงานแล้วก็ต้องอยู่กับผัวแกสิ”
ไม่พูดเปล่า พ่อตาแสนดียังดุนหลังลูกสาวให้รีบเข้าไปเก็บข้าวของใส่กระเป๋า ทำราวกับกลัวว่าเธอจะขายไม่ออก เลยต้องรีบหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามผู้ชายไปเสียอย่างนั้น บางชิ้นถึงกับช่วยเธอจัดใส่กระเป๋าเองด้วยซ้ำ
นี่มันยังไงกัน... ทำไมคุณพ่อถึงเข้าข้างคนอื่นมากกว่าเธอล่ะ?
“ขับรถดีๆ นะพ่อเล็ก ไว้วันหลังเรามากรึ๊บๆ กันใหม่” คนเป็นพ่อนัดแนะพร้อมหยิบกระเป๋าจากมือเธอยื่นส่งให้ลูกเขย
“ได้ครับคุณพ่อ คราวหน้าผมจะเอาของดีมาฝากนะครับ”
สมภพตาวาวมองลูกเขยทำท่าเหมือนยกแก้วเหล้ากระดก ไม่บอกก็รู้ว่า ‘ของดี’ ที่ว่าคืออะไร แค่คิดก็เปรี้ยวปากแล้ว
หนุ่มๆ หัวเราะชอบใจกันอีกยกใหญ่กว่าจะได้ก้าวขาลาโรงออกจากบ้าน ขับรถกลับเพนต์เฮาส์ย่านใจกลางกรุง การจราจรยามนี้ไม่ติดขัดเพราะล่วงเลยเข้าสู่ยามดึกแล้ว
“ฉันจำได้ว่าคุณพ่อเธอเปิดร้านอาหารไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงเลิกไปซะล่ะ”
รดิศถามด้วยความสงสัยจากตอนที่นั่งสนทนากับพ่อตาและรับคำขอบคุณเป็นกระบุงโกย ไม่ได้ตั้งใจจะละลาบละล้วง แต่เขาจำได้ว่าเคยช่วยพยุงกิจการร้านอาหารครัวมงคลของสมภพให้รอดพ้นจากวิกฤตเศรษฐกิจ จนร้านกลับมาเนืองแน่นไปด้วยลูกค้าอีกครั้ง มีชื่อเสียงระดับต้นๆ ของประเทศ กิจการของพ่อตาน่าจะไปด้วยดีมิใช่หรือ
แต่ทำไมถึงถูกเทกโอเวอร์ไปได้ล่ะ?
โมฬีถอนหายใจ ก่อนจะตอบ
“หลังจากได้คุณช่วยคราวนั้น ร้านเราก็ไปได้ดีมาโดยตลอด แต่จู่ๆ เมื่อสองปีที่แล้วลูกค้าก็เริ่มน้อยลง ร้านประสบปัญหารอบด้าน ขาดทุนมากขึ้นเรื่อยๆ จนอุ้มไม่ไหว สุดท้ายคุณพ่อฉันเลยต้องตัดสินใจขายกิจการให้รัชชัย เพื่อไม่ให้พนักงานต้องพลอยเดือดร้อนตกงานไปด้วย”
“เจ้ารัชน่ะเหรอ”
“ค่ะ” โมฬีเห็นเขาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อก็อดสงสัยไม่ได้ “มีอะไรรึเปล่าคะ”
“เปล่าหรอก” รดิศบอกปัด แล้วไม่พูดอะไรอีกเลยตลอดทาง
ทว่าความคิดยังคงจดจ่ออยู่กับสิ่งที่เพิ่งจะได้ยิน เขารู้สึกว่าเรื่องนี้มีกลิ่นทะแม่งๆ โดยเฉพาะเรื่องที่หลานชายไม่เอาไหนยื่นมือเข้าช่วยโมฬี รัชชัยไม่ใช่นักธุรกิจที่เก่งกาจวิสัยทัศน์กว้างไกลพอที่จะช่วยเหลือใครได้ ยิ่งไม่ใช่คนดีขนาดนั้น
ที่สำคัญเขายังส่งทีมมาช่วยดูแลจัดวางระบบและบริหารงานในรูปแบบเดียวกับ Heavena ที่เขาคุมบังเ**ยนอยู่ จึงไม่มีทางที่กิจการของสมภพจะล้มง่ายๆ อย่างน้อยๆ ก็ไม่น่าจะเจ๊งภายในสิบปีนี้ นอกเสียจากจะมีใครบางคนจงใจเปลี่ยนแปลงระบบ ทำให้เกิดความผิดพลาดอย่างร้ายแรงจนไม่อาจแก้ไขได้
น่าจะมีคนบงการอยู่เบื้องหลัง...
การคาดเดาของรดิศค่อนข้างมั่นใจ แต่เขายังไม่มีหลักฐาน รอให้ตรวจสอบให้ละเอียดก่อนเขาถึงจะบอกโมฬี
รับรองว่างานนี้เขาได้เขี่ยไอ้หลานชั่วออกไปให้พ้นจากชีวิตของเธอได้อย่างถาวร!
กลับถึงที่พักโมฬีก็หิ้วกระเป๋าเดินเข้าห้องพักห้องเล็กที่เธอเคยอยู่ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันทำให้ตัวเหนียวเหนอะหนะ อยากจะแช่น้ำผ่อนคลายให้สบายตัวสักหน่อย แต่ในห้องนอนของเธอไม่มีห้องน้ำ จำต้องใช้ที่ห้องรดิศหรือไม่ก็ห้องน้ำด้านนอก
แน่ละว่าเธอไม่มีวันย่างกรายเข้าห้องเสือหนุ่มเป็นอันขาด แต่ครั้นจะใช้ด้านนอก พ่อคนที่เหมือนจะติดลมจากบ้านเธอก็นั่งแช่จิบเบียร์เย็นๆ พลางดูโทรทัศน์ ไม่ยอมลุกไปไหนเสียที ทำราวกับคืนนี้จะยึดครองโซฟาเอาไว้ทั้งคืนเสียอย่างนั้น โมฬีรอแล้วรออีก รอจนทนไม่ไหว เธอจึงตัดสินใจหอบชุดนอนและผ้าขนหนูแอบย่องไปที่ห้องของรดิศแทน กะว่ารีบอาบจะได้รีบนอน เขาคงยังไม่เข้าห้องตอนนี้หรอก
สายน้ำอบอุ่นและกระแสน้ำหมุนวนจากอ่างน้ำจากุชชี่ช่วยนวดบำบัดคลายความเมื่อยล้า เผลอแป๊บเดียวหญิงสาวที่นอนเอนกายเหยียดยาว ศรีษะพิงขอบพนักก็ผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว สะดุ้งตื่นอีกทีก็ไม่รู้ว่ากินเวลานานเท่าไรแล้ว
โมฬีรีบลุกออกจากอ่างน้ำแม้จะยังงัวเงีย ดวงตาทั้งสองแทบยกไม่ขึ้น เดินสะโหลสะเหลตัวเปล่ามายังเคาน์เตอร์วางของ กำลังจะเอื้อมมือหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนอน แต่ร่างกายทรงตัวไม่อยู่หัวทิ่มไปจิ้มกับอะไรบางอย่างที่แข็งปั๋งหนั่นแน่น
เธอปรือตาขึ้นดูแล้วก็พบว่ากล้ามหน้าอกกำยำสมส่วนกระแทกเบ้าตาเข้าเต็มๆ สายตาเผลอมองไล้ไปเองโดยอัตโนมัติ คนตรงหน้ามีรูปร่างสูงปราดเปรียวและแข็งแรง กล้ามเนื้อทุกส่วนล้วนสวยงามได้รูป ผิวขาวจัดเฉกเช่นคนที่อาศัยอยู่ในเมืองหนาว ท่อนแขนกำยำ เอวสอบสะโพกแน่นรับกับช่วงขาที่เพรียวยาวอย่างลงตัว ทุกส่วนบนเรือนกายล้วนขับเสน่ห์ทางเพศให้โดดเด่นน่าหลงใหล ยากที่ผู้หญิงคนไหนจะต้านทานได้
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาดุจหมาป่าที่มองอยู่ก่อนแล้ว กระพริบปริบๆ กว่าจะตื่นจากภวังค์ก็ตอนที่ใบหน้าหล่อคมคายเคลื่อนเข้ามาใกล้
- ผู้เขียน
