บนโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยอาหารเช้าสไตล์ฝรั่งจากฝีมือของแม่บ้านที่รดิศจ้างประจำแบบไปเช้าเย็นกลับ โมฬีหยิบขนมปังขึ้นมางับแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ตามด้วยซดกาแฟอึกๆ แทบไม่กลืนลงคอ จะได้หนีหน้าคนที่นั่งร่วมโต๊ะทานอาหารวางมาดผู้ดีอย่างสบายๆ โดยเร็วไว
เมื่อคืนถือว่าเธอโชคดี รอดพ้นความอับอายได้อย่างหวุดหวิด แม้จะกลัวคำขู่จนไม่กล้าออกจากห้อง ได้แต่นอนกระสับกระส่ายไปมาอยู่บนเตียง ไม่อาจข่มตาหลับได้นานนับชั่วโมง ทว่าประตูห้องน้ำที่เธอได้ยินเสียงเรนชาวเวอร์ดังอยู่ตลอดก็ไม่เปิดออกอย่างที่นึกกลัว คล้ายคนในห้องน้ำต้องการขัดสีฉวีวรรณ ลากเอาเครื่องในทุกชิ้นออกมาล้างให้สะอาดหมดจด
เธอเงี่ยหูฟังอย่างหวาดระแวงกระทั่งความง่วงงุนโจมตี และผล็อยหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้...
เช้านี้เธอสะดุ้งตื่นแต่ไก่โห่ พอไม่พบรดิศก็โล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก เข้าใจว่าเขาคงไปนอนอีกห้องหนึ่งละมั้ง ก็ดีที่ไม่ต้องเจอหน้ากัน ไม่อย่างนั้นคงอิหลักอิ
