บทที่3 ลูกเป็ดขี้เหร่ในฝูงหงส์
1680 คำ
“สวยมาก คิดไม่ผิดจริงที่แด๊ดเลือกชุดนี้ให้น้องแพร”
“แพรก็ไม่ได้สวยขนาดนั้นหรอกค่ะ คุณเฟยหลงชมเกินไป”
“พี่พูดจริงครับน้องแพร น้องแพรสวยมาก สวยจนพี่เกือบหลง”
งานเลี้ยงต้อนรับการกลับบ้านรอบหลายเดือนของลูกชายคนโตเจ้าของบ้านคริสซิลีกำลังจะเริ่มขึ้นอีกไม่กี่วินาที ลูกชายคนเล็กแต่งตัวชุดสูทสีดำเข้มเข้ามาหาแพรวายังบ้านหลังหนึ่งซึ่งแยกออกมาจากบ้านใหญ่ ซึ่งเรือนเล็กไว้สำหรับให้คนใช้พักอาศัยอยู่ เธอไม่กล้าอาจเอื้อมเป็นลูกคุณหนูน้อยหรอก
“คุณเฟยหลงก็หล่อมากครับ สงสัยงานนี้สาวๆ คงเข้ามาติดตรึม”
“ไม่ใช่ผมหรอกครับ สาวๆ ชอบรุมพี่ฟิลิปมากกว่า รายนั้นฮ็อตสุด มีเสน่ห์จนตกผู้หญิงหลายคน น้องแพรคงไม่เหมือนพวกผู้หญิงคนอื่นตกพี่ฟิลิปใช่ไหมครับ”
“ไม่ค่ะ! แพรเห็นเขาแค่เสมือนพี่ชายคนหนึ่งพอๆ กับคุณเฟยหลงค่ะ”
“ถ่อมตัวตนมากเกินไปแล้ว รีบไปเข้างานกันเถอะ ป่านนี้แด๊ดเรียกน้องแพรแนะนำตัวแขกเพื่อนของแด๊ด”
ร่างเล็กในชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์ฟู่ฟอง สายเดี่ยวเปิดไหล่ผิวขาวเนียนอมชมพูกระจ่างใส เผยเนินอกอวบอิ่มดันขึ้น ถือว่าแพรวาแต่งตัวสวยรอบหลายปี ดวงใบหน้าหวานแต่งเติม รอยยิ้มมีเสน่ห์ จนผู้ชายคนแรกเห็นอย่างเฟยหลงหลงมาก ยิ่งแอบรักข้างเดียวก็อยากจะสารภาพความในใจให้มากขึ้น เขาอดทนต่อไปไม่ได้แล้ว
“เชิญครับ เจ้าหญิงของพี่”
เฟยหลงยกแขนข้างหนึ่งเพื่อให้หญิงสาวเดินควงอย่างไม่อายสายตาของใคร
“เดี๋ยวแพรเดินไปเองดีกว่าค่ะ”
เฟยหลงเสียหน้าม้านเล็กน้อยเมื่อถูกสาวสวยปฏิเสธ ชายหนุ่มยิ้มเจื่อนพยักหน้ารับตามใจ จากนั้นทั้งคู่ก้าวเดินเข้างานเลี้ยงต้อนรับเจ้าพ่อมาเฟียฟิลิป มาหาท่านหลุยส์ยืนเคียงข้างกับลูกชายคนโต ส่วนมาดามฟานี่หลงระเริงพูดคุยกับคุณหญิงอรุณรัศมีที่อยู่ข้างบ้านติดกัน ลูกสาวญาดาค่อยตามสมทบภายหลัง
“อ้าว มากันแล้วเหรอหนูแพรวา วันนี้หนูสวยมาก ฉันเลือกชุดนี้ให้ไม่ผิดเสียจริง”
“ขอบคุณคุณท่านค่ะที่กรุณาเมตตาแพร”
“มาทักทายพี่ฟิลิปของหนูแพรสิ ฟิลิป จำหนูแพรวาได้หรือเปล่า ลูกสาวของราชัญ เพื่อนเก่าของแด๊ด”
“ทำไมจะจำไม่ได้ ยัยเด็กหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่”
เจ้าพ่อหนุ่มเกลียด แม้ไม่อยากหันมามองหน้า เด็กนี้คงหน้าด้านหน้าทนมากพอ งานเลี้ยงมีแขกผู้หญิงสาวสวย ยกเว้นสาวหน้าตาใช้ไม่ได้ ให้พวกเขาหัวเราะเยาะอับอาย กลัวหันหน้าไปมอง กลัวเป็นภาพจำฝันร้ายที่ลืมไม่ลง หน้าตาคงน่าเกลียด หาสามีตัวเองไม่ได้ จึงจับน้องชายแทน เฟยหลงชอบของแปลก
ลูกเป็ดขี้เหร่ในฝูงหงส์ชัดๆ ต้องหน้าหนาแค่ไหนกัน!
“ฟิลิป!” เสียงทรงอำนาจของอดีตเจ้าพ่อมาเฟียดังเข้มขึ้น ไม่พอใจที่ลูกชายคนโตเอาแต่อคติ
“ไม่เป็นไรค่ะคุณท่าน เขาไม่อยากเจอหน้าแพรหรอกค่ะ แค่แพรรู้ข่าว แพรก็ดีใจแล้ว คุณเฟยหลงคะ พาแพรไปหาของกินหน่อยได้ไหมคะ แพรยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่กลับมา”
“ครับน้องแพร”
ฟิลิปฟังบทสนทนาเสียงสองของน้องชายใช้กับผู้หญิงคนพิเศษแอบเบะปากหมั่นไส้ ประโยคนั้นที่เฟยหลงพูดตอบโต้ตอบกลับทำเอาเขาเลือกคิดฟุ้งซ่าน นอนไม่ค่อยหลับ ส่วนยัยเด็กนั่นก็มารยาอ่อยใช้ได้ กลั้นใจหันมองหน้าแวบเดียวก็แล้วกัน
“ตรงนี้จะเป็นโซนอาหาร ของว่าง เครื่องดื่ม น้องแพรกินน้ำส้มนะครับ”
“ค่ะ”
แพรวาส่งยิ้มรับตามมารยาท รู้สึกเสียวสันหลังวาบเหมือนมีใครหันจดจ้องมอง ฟิลิปแทบขยี้ตาไม่อยากเชื่อ จากเด็กสิบแปดปีหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ ดูไม่ได้ น่ารังเกียจกลับเติบโตเป็นสาวสวยเต็มวัยสะพรั่ง โดยเฉพาะรอยยิ้มนั่น เผลอทำเอาใจเขาเต้นแรงแปลกๆ
“ไม่จริงใช่ไหมครับแด๊ด ยัยเด็กนั่นคือผู้หญิง...”
ความคิดในหัวของฟิลิปมีแค่หน้าตาน่าเกลียด รูปร่างต้องเตี้ย ผมยาวตรงสีดำเป็นคนเอเชีย ผิวต้องสีน้ำผึ้ง แต่นี่กลับตรงข้ามเมื่อเจอแพรวาตัวจริงปัจจุบัน เธอสวยราวคนละคน ผิวขาวราวกับน้ำนมกระจ่างใส รูปร่างผอมเพรียว ทว่ามีอย่างหนึ่งไม่ผอมตามซึ่งก็คืออกอวบอิ่ม
‘ไอ้บ้าฟิลิปน้อย แกจะแข็งตัวเพราะเห็นทรวงอกใหญ่ของผู้หญิงกาฝากนั่นไม่ได้ สงบลงเดี๋ยวนี้!’
“ฟิลิป ลูกจะไปไหน หนูญาดามาแล้ว”
มาดามฟานี่ส่งลูกสาวเพื่อนคุณหญิงอรุณรัศมียื่นให้ ญาดาระงับความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่เห็นคนหล่อร้ายยืนอยู่ตรงหน้า
“ผมว่าจะไปเข้าห้องน้ำครับมัม”
“พี่ฟิลิปไปก่อนเถอะค่ะ ญาดารออยู่แถวๆ นี้ก็ได้ พี่ฟิลิปจำญาดาตอนเด็กได้ไหมคะ”
ร่างระหงแต่งตัวชุดเดรสปาดไหล่สีชมพูอ่อนพร้อมทำผมเกลียวขึ้นประดับจี้เพชรเม็ดเล็กรายล้อมคล้ายกับเธอคือเจ้าหญิงของงาน กำลังตามหาเจ้าชายในฝันและเขาปรากฎตัวหน้า ญาดารู้ข่าวก็ดีใจที่เจอพี่ชายข้างบ้าน
“จำได้สิ ตอนเด็กพี่กับเฟยหลงเล่นกับน้องญาดาอยู่บ่อยๆ สวยขึ้นตั้งเยอะเลยนะเนี่ย”
พอผู้ชายเอ่ยปากชม อีกฝ่ายหัวใจพองโตคับแน่นอก หล่อแถมยังใจดี สุภาพบุรุษเหมือนเดิม ญาดาส่งยิ้มหวาน
“ชมจนญาดาเขินตัวลอยแล้วนะคะ รีบไปเถอะค่ะ ญาดารอได้”
ฟิลิปมองญาดาเพียงน้องสาวข้างบ้านเท่านั้น พอมาวันนี้ก็ความรู้สึกชัดเจนว่าให้ได้มากสุดแค่น้องสาว เจ้าพ่อมาเฟียสนใจคู่ของเฟยหลงจนทิ้งสาวสวยอยู่กับมาดามฟานี่ เขาเห็นร่างอรชรชุดกระโปรงสีขาวลายลูกไม้ทิ้งชายกระโปรงเข้าห้องน้ำหญิง จึงพูดออกไปแบบนั้น
“นึกว่าเฟยหลงจะมาด้วยเสียอีก ยังดีที่มีมารยาทในงานเลี้ยง”
แขกในงานสนุกสนานกันหมดจนแทบไม่มีใครเข้าห้องน้ำหลังบ้านใหญ่ แพรวาจัดการธุระตัวเองเสร็จกำลังจะเข้าไปในงานเลี้ยงต่อ ดันบังเอิญชนกับร่างสูงใหญ่มาทางนี้จังหวะพอดิบพอดีราวกับตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่ทีแรก
“โอ๊ะ...ขะ ขอโทษค่ะ คุณ...” ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความตกใจแตกตื่นตระหนกหวาดกลัวเพียงแหงนหน้ามองใบหน้าผู้ชายคนนั้น
พี่ฟิลิป!
“มายืนขวางทางฉันอยู่ได้ เกะกะ”
แพรวาตั้งสติเพราะคำพูดจาไม่ให้เกียรติเธอ ฟิลิปคงเห็นใบหน้าเธอและจำได้หมดแล้ว ร่างสวยงามถอยห่างออกมา เขาเผลอสูดดมกลิ่นหอมจากเนื้อตัวขาวนวล ยัยลูกเป็ดขี้เหร่ที่เคยปรามาสกลับโตเป็นสาวจนจำแทบไม่ได้ กลิ่นหอมอ่อนๆ แตกต่างจากคู่ขาคนอื่น
“แพรไม่ได้ตั้งใจค่ะ”
“ชุดนี้แด๊ดเลือกให้เธอใส่มันก็เหมาะดีนี่ จะได้แต่งตัวอ่อยผู้ชายคนอื่นหาผัวแล้วออกจากบ้านหลังนี้สักที แด๊ดมองการณ์ไกล แต่อย่าหวังสูงคิดจะจับน้องชายฉัน ฉันขอเตือน!”
ฟิลิปกัดกรามขบแน่นก้มลงเปล่งเสียงกระซิบข้างใบหูเล็ก แม้หน้าตาภายนอกอาจดูสวย ทว่านั่นคือยาพิษ ถ้าเขาเผลอกินมันเข้าไปอาจตายไม่รู้ตัว สวยแต่ข้างในไม่ดี เขาไม่ลดตัวเกลือกกลั้วเข้าใกล้ ข่มอารมณ์ไม่ให้หลงใหลกับกลิ่นหอมเย้ายวนเด็กในบ้าน
“พี่ฟิลิปกำลังเข้าใจแพรผิด แพรกับคุณเฟยหลงเราคุยกันตามภาษาคนรู้จักกัน แพรไม่เคยคิดจะจับใคร เพราะแพรจะไม่มีสามีตลอดชีวิต”
การขึ้นคานทองสำหรับแพรวามันดีที่สุด เธอไม่อยากเจ็บปวดเพราะความรัก ถ้าคบกับผู้ชายมันเฮงซวยขออยู่เป็นโสด เธอมีคนในใจอยู่แล้ว แม้รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหันมาสนใจเด็กกาฝากกระจอกๆ
“ฉันไม่เชื่อคำพูดโกหกหลอกลวง คนตอแหล! เธอน่ะอยากจับน้องชายฉันทำผัวเพื่อหวังรวยทางลัด แต่ฉันไม่ยอมรับว่าที่น้องสะใภ้หรอก ฉันจะขัดขวางให้ถึงที่สุด มานี่!”
“โอ๊ย! พี่ฟิลิป ปล่อยแพรเถอะค่ะ”
ฟิลิปลากถูร่างเล็กออกมาหลังห้องน้ำ มุมมืดที่ไม่มีคนอยู่ รับรู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายตัวสั่นระริกหวาดกลัวเขามากขนาดไหน แพรวาพยายามขัดขืนเอามือตัวเองออกจากการบีบรัดจากมือใหญ่กุมไว้แน่น
“แพรเจ็บ หยุดบีบมือได้ไหม”
“เธอก็อย่าดิ้นสิ แล้วเธอจะไม่เจ็บ”
เรื่องอะไรฟิลิปยอมปล่อยมือจากเธอ แล้วแพรวาก็จะหาโอกาสหลบหนีไปหาเฟยหลงน่ะสิ เขาไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น
“พี่ฟิลิปต้องการอะไร ถึงได้จ้องหาเรื่องแพรอยู่เรื่อยตลอดที่เจอหน้ากัน”
ดวงใบหน้าหวานช้อนมองหน้าหล่อคมคายอีกฝ่าย หยุดดิ้นข้อมือเรียวเล็กไว้ในกำมือใหญ่คู่นั้น ฟิลิปใจกระตุกเห็นน้ำตาคลอของเธอ อย่าไปหวั่นไหวเด็ดขาด...จริตมารยาของยัยเด็กกาฝากชั้นต่ำ เจ้าพ่อมาเฟียอิตาลีแข็งข้อกับผู้หญิง ไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ
“ฉันก็แค่อยากรู้ว่าผู้หญิงอย่างเธอมีดีอะไร ทั้งพ่อทั้งน้องชายฉันถึงได้รักและเอ็นดูเธอมากขนาดนั้น หรือว่าร่างกายของเธอสวย ยังสดใหม่ แต่ผู้หญิงร่าน คงโดนผู้ชายเอาจนหลวมแล้วมั้ง!”
“พี่ฟิลิป แพรไม่คิดว่าพี่จะเป็นคนหยาบคาบแบบนี้”
“ฉันหยาบได้กว่านี้ ถ้าไม่อยากลองดีกับความร้ายกาจของฉัน เลิกยุ่งผู้ชายในบ้านคริสซิลีซะ! อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
- ผู้เขียน
